Pierwszy poziom jest zwykle rozpoznawany w troposferze, określony przez wpływ podłoża geograficznego, który jest znany jako planetarna warstwa graniczna. Dominuje w nim burzliwa mieszanka powietrza, generowana przez trwałe tarcie o szorstką powierzchnię gruntu oraz konwekcyjny wzrost pęcherzyków powietrza podczas ogrzewania.
Warstwie tej jest tradycyjnie przypisany plik wysokość od 600 do 800 m, ale może wynosić od kilkudziesięciu metrów do jednego lub dwóch kilometrów, w zależności od czynników tak zróżnicowanych, jak ukształtowanie terenu, chropowatość powierzchni, rodzaj pokrycia roślinnego, intensywność wiatru, stopień nagrzania lub schłodzenia gleby, napływ ciepła i wilgotność, itp. W ciągu dnia dopływ ciepła i wynikające z niego pionowe mieszanie powietrza powoduje zwiększenie grubości warstwy granicznej, która osiąga maksymalną wysokość wczesnym popołudniem; wręcz przeciwnie, w nocy chłodzenie gleby zapobiega zawirowaniom i zmniejsza jej miąższość.
Czasami dodatkowo pionowa budowa warstwy granicznej pozwala na rozróżnienie kilku poziomów:
1) a molekularna warstwa laminarnaw kontakcie z gruntem o grubości zaledwie kilku milimetrów, zdominowany przez wpływ lepkości powierzchniowej;
2) następnie a warstwa turbulentna wysokość kilkudziesięciu metrów, charakteryzująca się intensywnymi turbulencjami powietrza; Y
3) górny poziom, na którym działa siła Coriolisa na wietrze peleryna ekman.
Już powyżej wolnej troposfery znajduje się czystsze i mniej gęste powietrze, w którym temperatura spada średnio o ok. 6 ºC / km.