Albedo i bilans energetyczny Ziemi

El albedo Jest to związek między odbitą energią a wydarzeniem w długości fali światła widzialnego i sprawia, że ​​planety świecą: te, które same nie mają energii, odbijają część światła, które otrzymują od Słońca. Zależy to od nachylenia padające promieniowanie (im bliżej nachylenia zbliża się do prostopadłej, tym ważniejsze jest odbicie) i rodzaj powierzchni odbijającej. Dla uproszczenia zdolność odblaskowa powierzchni jest związana z jej kolorem: ciało jasne odbija się łatwiej niż ciemne.

Ziemia zaśnieżona ma wyższe albedo niż łąka. Śnieg ma więc średnie albedo 0,7, a zielonego lasu 0,2. Planetarne albedo wynosi około 0,1, co oznacza, że ​​około a 30% napływającej energii słonecznej zaczyna się ponownie w postaci bezpośredniego promieniowania w kierunku przestrzeni. Albedo kontynentów wynosi około 34%, albedo oceanów wynosi 26%, a chmur niskich i średnich wysokości od 50% do 70%.

Chociaż na skalę planetarną bilans energetyczny jest równe zero, w kilku miejscach na powierzchni ziemi znajdujemy równowagę w równowadze. Niektóre obszary otrzymują więcej energii niż emitują; inne natomiast emitują więcej niż otrzymują. Na ogół salda mają nadwyżkę do podobieństw między 35º a 40º. Na tych szerokościach geograficznych wyrównują się, a poza nimi stają się niedoskonałe. Różnice w ilości otrzymywanej i emitowanej energii warunkują ogrzewanie lub chłodzenie powietrza, czynniki wpływające na dystrybucję klimatów i cyrkulację atmosferyczną.