Aby monitorować stan dziury w warstwie ozonowej, przez trzy dekady mierzono za pomocą satelity stężenie ozonu w stratosferze. Wreszcie po tym czasie pomiaru stwierdzono oznaki globalnej regeneracji warstwy ozonowej, dzięki wysiłkom podejmowanym na całym świecie w celu ograniczenia stosowania substancji, które ją niszczą.
Jak pozytywne są uzyskane przez Ciebie wyniki dotyczące grubości warstwy ozonowej?
Rola warstwy ozonowej
Warstwa ozonowa to nic innego jak obszar stratosfery, w którym stężenie tego gazu jest największe. Gaz ten działa jak osłona przed szkodliwym promieniowaniem ultrafioletowym słońca. Dzięki temu, Nie spalamy skóry tylko wystawiając się na działanie słońca, rośliny mogą żyć i fotosyntetyzować itp.
Dlatego dobry stan warstwy ozonowej jest niezbędny do rozwoju życia, jakie znamy na planecie. Wraz z rozwojem technologicznym emitowane są duże emisje gazów niszczących warstwę ozonową, takich jak chlorofluorowęglowodory. Gazy te reagują z cząsteczkami ozonu w stratosferze, niszcząc je. Z ich powodu powstała słynna dziura w warstwie ozonowej.
Dziura w warstwie ozonowej sama w sobie nie jest dziurą, ponieważ jeśli tak, byłoby to zbyt niebezpieczne dla planety, ponieważ znajduje się na Antarktydzie i pozwoliłoby na szybkie topnienie lodu tego kontynentu. Ta „dziura” to tylko spadek koncentracji tej warstwy wokół Antarktydy.
Kiedy szkodliwy ozon przepuszcza szkodliwe promienie ultrafioletowe ze słońca, ekspozycja na te promienie wzrasta, powodując raka skóry, zaćmę i zaburzenia układu odpornościowego. Wpływają również na zwierzęta, rośliny, a nawet mikroskopijny fitoplankton.
Odzysk ozonu
Ozon, znajdujący się w stratosferze, znajduje się około 11-50 km nad powierzchnią ziemi, zaczął się zmniejszać w latach 70. ubiegłego wieku. Najbardziej znacząca redukcja od tego czasu warstwa ozonowa wynosi od 4 do 8% na dekadę.
Dzięki międzynarodowym porozumieniom, takim jak Protokół Montrealski, który zapobiega stosowaniu i redukcji substancji niszczących warstwę ozonową, tendencja do redukcji została przerwana.
Satelity, które stale monitorują i monitorują stężenie ozonu we wszystkich obszarach Ziemi, zdołały wykryć pierwsze oznaki regeneracji. Satelity oferują dość adekwatne pomiary, chociaż ich ograniczenie czasowe uniemożliwia im wykonanie większej liczby panoram stężenia ozonu. Klimatolodzy szacują, że odczyty satelitarne ozonu będą obejmowały co najmniej 30 lat i są potrzebne, aby móc analizować trendy stężeń ozonu z większą precyzją.
W zależności od pory roku, w którym przebywamy i aktywności słonecznej, stężenie ozonu nie zawsze jest stabilne przez cały rok. Dlatego ważne jest, aby analizować trend koncentracji na przestrzeni lat, a nie konkretną koncentrację. Z tego powodu przez dziesięciolecia konieczne jest podjęcie działań w celu potwierdzenia, czy ludzie powodują, że dziura w warstwie ozonowej zaczyna się regenerować.
Aby odpowiedzieć na ten problem, naukowcy z Inicjatywa ESA dotycząca zmian klimatycznych Harmonizują pomiary z różnych satelitów, aby uzyskać długoterminowy obraz zmienności ozonu.
„Łącząc dane z Climate Change Initiative z danymi z NASA, wyraźnie widzimy negatywne trendy w ozonie w górnych warstwach atmosfery przed 1997 r. I pozytywne trendy po tej dacie. Tendencje w górnej stratosferze poza tropikami są statystycznie istotne i poprzedzają regenerację ozonu ”- mówi. Wiktoria Zofia, Starszy naukowiec w Fińskim Instytucie Meteorologicznym.
Dzięki temu możemy dziś poznać trend warstwy ozonowej.