Wiemy, że istnieją różne rodzaje chmur w zależności od ich kształtu i formacji. Jednym z nich są nocne chmury. Zwykłe chmury składają się z kryształów zmieszanych z kurzem unoszącym się w powietrzu. Noctilucent chmury tworzą się na skraju przestrzeni atmosferycznej zwanej mezosferą.
W tym artykule powiemy Ci wszystko, co musisz wiedzieć o chmurach noctilucent i ich cechach.
Czym są nocne chmury
Kiedy meteor uderza w atmosferę, pozostawia ślad pyłu 100 kilometrów nad Ziemią, gdzie ciśnienie powietrza jest praktycznie zerowe. Para wodna przylega do pyłu pozostawionego przez meteoryt. Naładowany niebieskawo-biały kolor noctilucent chmur jest spowodowany przez maleńkie kryształy, które tworzą się, gdy zamarznięta para wodna przylega do pyłu meteorów.
Są to najwyższe znane nam chmury w mezosferze, wysokie na około 80 kilometrów (70 kilometrów nad dobrze znanymi chmurami Cirrus). Jedynym zjawiskiem atmosferycznym, które pojawia się nad nocnymi chmurami, jest zorza polarna.
Ma imponujący wygląd, fale na nocnym niebie zbierają się w blade pasma lub świecące elektrycznie niebieskie włókna, które wydają się pochodzić z innej planety, kosmitów. To nie za dużo, ponieważ są zrobione z maleńkich kryształków lodu lub lodu wodnego.
Jak tworzą się nocne chmury
Niektóre badania wykazały, że część tej chmury mogła powstać w wyniku zamarzania wody wyrzuconej do atmosfery przez wahadłowiec kosmiczny. Ale również zaobserwowano, że co najmniej 3 procent kryształków lodu tworzące je są pozostałości meteorytów (tzw. „dym meteorytowy”).
Są również "bardzo nieśmiałymi" chmurami i tak naprawdę są widoczne tylko o zachodzie słońca i na dużych szerokościach geograficznych (między 50 a 70º) oraz latem. Zakładając, że „geometrycznie” są bardzo śliskie, na właściwej (dużej) szerokości geograficznej można zajrzeć w głąb zachód 30 do 60 minut po zachodzie słońca, gdy słońce jest schowane między 6 a 16º nad horyzontem, lokalizacja jest korzystna dla tych chmur do zlokalizowania.
Choć jeśli chodzi o obserwację, nie ma wątpliwości, że Międzynarodowa Stacja Kosmiczna ma spore zalety i zwykle daje nam spektakularne zdjęcia. Należy również zauważyć w ich charakterystyce, że są one niezależne, ponieważ nie wydają się być związane z żadnym konkretnym stanem pogodowym.
Chociaż rośnie podejrzenie, że mogą być dobrymi wskaźnikami (światłami ostrzegawczymi) niektórych aspektów zmian klimatu, pojawiają się one częściej na niższych szerokościach geograficznych.
Uważa się, że po metanie główny gaz cieplarniany, unosi się w atmosferze i przechodzi złożoną serię reakcji utleniania, zamienia się w parę wodną, co doprowadzi do wzrostu liczby takich chmur i ich ewentualnego rozprzestrzeniania się na wyższych szerokościach geograficznych. Tak więc nasza noctilucentna chmura jest mniej więcej kanarkiem, który noszą starzy górnicy w celu wykrywania wycieków gazu.
W rzeczywistości misja AIM (Aerologia Środkowego Lodu) NASA jest odpowiedzialna za badanie tego typu chmur. Na tej stronie mamy nawet dostęp do „zdjęć z przewodnikiem”, które przewidują widoczność i położenie tych chmur.
chmury na Marsie
Inną ciekawostką dotyczącą tych chmur jest to, że mają „kuzynów” na Marsie, gdzie w 2006 roku odkryto nocne obłoki z kryształów dwutlenku węgla i mogą być bardziej „egzotyczne” niż Ziemianie, z którymi dzielą strukturę.
Nie chcę kończyć tego artykułu bez mówienia o dziwnych odkryciach takich chmur, jak wszyscy co jest z nimi związane, przynajmniej osobliwe. Krakatoa wybuchł 27 sierpnia 1883 roku.
Było to śmiertelne (36.000 XNUMX osób straciło życie), ale bardzo interesujące z meteorologicznego punktu widzenia, ponieważ duża ilość popiołu wstrzyknięta do atmosfery zmieniła wzorce pogodowe na kilka lat, m.in. spadek średniej temperatury planety o 1,2º, co również sprawia, że zachody słońca na naszej planecie nabierają intensywnego czerwonawego odcienia.
Tak więc jedną z najczęstszych rozrywek w tamtych czasach było kontemplowanie tych spektakularnych zachodów słońca. Tak więc w 1885 roku TW Backhouse był bardziej ciekawskim i wytrwałym obserwatorem niż inni, trwającym aż do zmroku, kiedy to w niektóre noce widział słabe elektrycznie niebieskie włókna.
Niezbędne elementy do treningu
Polarne chmury mezosferyczne wymagają dwóch elementów: suche cząsteczki i wilgoć. Chociaż para wodna prawie nie istnieje w mezosferze, jest to mało prawdopodobne, o czym świadczy jej kolorowa obecność. Szacuje się, że na tej wysokości powietrze jest 100.000 140 razy bardziej suche niż na Saharze, z temperaturami XNUMX stopni poniżej zera.
Dzieje się tak, że bardzo rzadka para wodna przylega do higroskopijnych cząstek, formowanie małych kryształków lodu które łączą się, tworząc te chmury. Zjawisko to występuje tylko w okolicach równonocy letniej na obu półkulach.
Na północy będzie to koniec maja, czerwiec i lipiec, a na południu pod koniec listopada od grudnia do stycznia. A można je zobaczyć dopiero po zachodzie słońca, ponieważ jest tak wysoko, że nadal będą otrzymywać promienie słoneczne. Chociaż Ziemia jest całkowicie ciemna, na 80-85 km słońce nadal ich dotyka.
Kraje, w których można to zobaczyć
Ważną rolę odgrywa tutaj szerokość geograficzna, odległość między równoleżnikami a równikiem. Im bliżej jesteś biegunów, tym więcej widzisz. Wynika to głównie z cyrkulacji wiatru i akumulacji zimnego powietrza w tej warstwie atmosfery. Chmury te są zwykle widoczne z 50 stopni szerokości geograficznej północnej. To jest do powiedzenia, z Paryża czy Londynu w górę i przez Atlantyk, znacznie wyżej niż Nowy Jork.
Na półkuli południowej można go zobaczyć tylko w południowej Argentynie, południowym Chile i Nowej Zelandii. Jednak meteorolodzy odkryli, że w ostatnich latach obecność tych chmur wzrosła na niższych szerokościach geograficznych.
Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom możesz dowiedzieć się więcej o chmurach noctilucent i ich charakterystyce.