Przybycie człowieka na Księżyc było historycznym kamieniem milowym dla całej ludzkości. Przeprowadzono go dzięki modułowi księżycowemu statku kosmicznego Apollo 11. moduł księżycowy potrzebował cech, które wspierały podróż z naszej planety na naszego satelitę.
W tym artykule opowiemy o charakterystyce modułu księżycowego Apollo 11, o tym, jak został zbudowany i więcej szczegółów na temat podróży.
Charakterystyka modułu księżycowego statku kosmicznego Apollo 11
Moduł księżycowy Apollo 11 był statkiem kosmicznym, który pozwolił Neilowi Armstrongowi i Edwinowi „Buzzowi” Aldrinowi zejść na powierzchnię Księżyca w 1969 roku. Moduł księżycowy, czyli „Orzeł”, został zaprojektowany, aby spełnić krytyczne zadanie: przetransportować astronautów z orbity księżycowej na powierzchnię Księżyca, a następnie z powrotem na statek dowodzenia.
Moduł ten składał się z dwóch głównych części: modułu zejścia i modułu wejścia. Lądownik był częścią modułu księżycowego, który wylądował na powierzchni Księżyca. Miał stożkowy kształt i był wyposażony w cztery nogi do lądowania, które automatycznie rozkładały się przed lądowaniem. Zawierał również rampę, która wysuwała się z drzwi wejściowych, aby astronauci mogli wyjść i chodzić po powierzchni Księżyca.
Z drugiej strony moduł wznoszenia był sekcją modułu księżycowego, która oddzielała się od modułu opadania, aby zabrać astronautów z powrotem do statku kosmicznego dowodzenia. Miał kształt cylindra i był wyposażony w silnik wznoszący, który zapewniał napęd potrzebny do oderwania się od Księżyca i spotkania ze statkiem dowodzenia na orbicie księżycowej.
Moduł księżycowy został zaprojektowany tak, aby był jak najlżejszy, ale także wystarczająco wytrzymały, aby wytrzymać trudne warunki panujące na Księżycu. Został zbudowany głównie ze stopów aluminium i tytanu, a ściany kabiny pokryto warstwą izolacji termicznej, aby chronić astronautów przed ekstremalnymi upałami i zimnem.
Jedna z najważniejszych cech modułu księżycowego to jego system nawigacji i naprowadzania pozwolił astronautom wylądować dokładnie w określonym miejscu na powierzchni Księżyca. System wykorzystywał połączenie radaru i komputerów do obliczania prędkości, wysokości i pozycji modułu księżycowego względem powierzchni Księżyca.
Pochodzenie modułu księżycowego
Kiedy planowano podbić Księżycwymyślono różne systemy, aby zabrać ludzi na naszego naturalnego satelitę i powrócić na Ziemię. Wybrany był dla dwóch osób do zejścia na ląd z modułem do lądowania na Księżycu, którego dolna część została zaprojektowana jako platforma startowa przy wyjściu.
Rozważając podejście do księżycowego dokowania orbitalnego, inżynierowie Langley Research Center przyjrzeli się trzem podstawowym modelom modułów księżycowych. Nazwano trzy modele, które szybko nabrały kształtu „Prosty”, „Ekonomiczny” i „Luksusowy”.
„Prosta” wersja jest wyobrażana jako niewiele więcej niż pojazd z otwartym dachem, który może przez wiele godzin utrzymywać osobę w skafandrze kosmicznym, która może ważyć do dwóch ton. W zależności od rodzaju użytego paliwa model „ekonomiczny”, przeznaczony dla dwóch osób, jest od dwóch do trzech razy cięższy od poprzednich modeli.
Ostatecznie za najbezpieczniejszą metodę uznano „luksusową” metodę preselekcji zadań. Na etapie propozycji technicy z firmy Grumman, która wygrała konkurs architektoniczny, wyobrażali sobie lądownik księżycowy jako obiekt zawierający 12 ton paliwa otoczonego 4-tonową „mechanizmem” otoczonym grubymi ścianami z aluminium. Wyglądało to jak skorupka jajka.
Miała jedną wysokości 7 metrów i średnicy 9,45 m z rozłożonymi nogami. Składał się z miliona części, głównie małych tranzystorów, 40 mil kabla, dwóch radioodbiorników, dwóch radarów, sześciu silników elektrycznych, komputera i zestawu sprzętu do eksperymentów naukowych na Księżycu.
Wszystko to musiało być rozdzielone na dwie główne jednostki, zwane wzlotami i upadkami, z których każda była wyposażona we własną rakietę.
moduł zejścia
Była to część statku kosmicznego Apollo 11, która dotknęła naszego satelitę. Został zbudowany ze stopu aluminium, w kształcie ośmiokąta, z czterema wyściełanymi nogami i zawierał baterie, rezerwy tlenu i sprzęt naukowy do lądowania i pozostawania na powierzchni Księżyca. Miał 3,22 m wysokości wraz z nogami i 4,29 m średnicy bez nóg.
Przedłużenia na końcach dwóch głównych drzewców zapewniały wsparcie dla podwozia. Wszystkie rozpórki były wyposażone w amortyzatory wykonane z odkształcalnych elementów o strukturze plastra miodu, które pochłaniają wstrząsy podczas lądowania.
Pierwsze podwozie rozciągało się poniżej przedniego włazu i było przymocowane do drabiny, po której astronauci mogli dostać się na powierzchnię Księżyca i wspiąć się na nią. Większość ciężaru i miejsca na stopień opadania przydzielono czterem zbiornikom paliwa i rakiecie opadającej, zdolny do wywierania ciągu 4.500 kg.
Podczas misji podejścia włączono silnik opadający, aby zainicjować upadek modułu księżycowego z wysokości 110 km. Na wysokości około 15.000 XNUMX metrów nad powierzchnią musiał ponownie wystartować podczas kolejnego manewru hamowania, aby moduł księżycowy opadał i zwalniał, aż lekko dotknie powierzchni.
moduł wznoszący
Była to górna połowa modułu księżycowego, z centrum dowodzenia, modułem załogi i rakietami, które były używane do wystrzeliwania pojazdów z powierzchni Księżyca. Miał on wysokość 3,75 m i był podzielony na trzy sekcje: przedział załogi, część środkowa i strefa wyposażenia.
Moduł załogi zajmował przód windy, a astronauci mogli wyglądać przez dwa trójkątne okna. Członkowie załogi nie mieli siedzeń, więc musieli stać, skrępowani pasami, które nie były zbyt wąskie, aby ich nie zranić.
Pod chodnikiem w środkowej części unosiły się rakiety, zaprojektowane do generowania około 1.600 kilogramów ciągu i zdolne do zapalania się i ponownego zapalania. Stało się tak, ponieważ słaba grawitacja Księżyca, jedna szósta ziemskiej, nie wymaga generowania silnej energii napędowej do napędzania fazy wynurzania.
Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom dowiesz się więcej o module księżycowym statku kosmicznego Apollo 11 i jego charakterystyce.