We hebben het al een paar keer gehad over de negatieve aspecten van plasticvervuiling in zeeën en oceanen. In dit geval gaan we ons concentreren op het praten over de zeemeermin tranen. Dit zijn kleine, parelvormige plastics die door dieren vaak verward worden alsof het voedsel is. Dit veroorzaakt ernstige problemen voor de fauna van de oceanen en zeeën.
Om deze reden gaan we dit artikel wijden aan het vertellen van alles wat je moet weten over zeemeermintranen, hun kenmerken en gevaarlijkheid.
wat zijn zeemeermin tranen?
Zeemeermintraanbesmetting heeft veel nadelen. Het belangrijkste is dat, vanwege hun kleine formaat en felle kleuren, veel zeedieren ze verwarren met voedsel. Zeemeermintranen genoemd, of "nurdles" in het Engels, zijn kleine plastic balletjes die de industrie gebruikt om alles te maken, van flessen tot televisies. Het is de grondstof van alles wat van plastic is gemaakt, de "baksteen" waaruit dit materiaal is gemaakt.
Zo klein dat zeemeermintranen gemakkelijk worden afgebogen. De fabriek smelt ze vervolgens en vormt ze tot verschillende producten. Het grootste probleem is dat ze, juist omdat ze zo klein zijn, vaak verdwalen. Of het nu gaat om slecht transportbeheer of productietoezicht, sommige van deze ballen gaan verloren en komen terecht in rivieren en oceanen.
Dat gezegd hebbende, lijkt het misschien niet ernstig. Het probleem is dat er zijn zoveel zeemeermintranen die permanent worden getransporteerd en gebruikt dat miljarden plastic ballen ze belanden in de oceaan.
De tranen van de zeemeermin zijn een metafoor voor de crisis van de oceaan. De zee schreeuwt om plastic, niet om zeemeerminnen. De naam verwijst eigenlijk naar een minder bekende vorm van vervuiling, maar verreweg de gevaarlijkste voor de diepe oceaan. Zeemeermintranen zijn kleine plastic parels die in oceaanwater terechtkomen en ecosystemen vervuilen.
Deze plastic ballen, ook wel "pellets" genoemd, zijn tussen de 1 en 5 mm groot en vormen de basisgrondstof voor de vervaardiging van plastic producten. Ze worden geclassificeerd als primaire microplastics, zoals de parels die in de cosmetische industrie worden gebruikt. Ze zijn niet voor niets zo ontworpen dat ze zo groot zijn, en dat is omdat ze gemakkelijk naar een fabriek kunnen worden getransporteerd, wat: het zal dan miljoenen grinddeeltjes smelten om grotere objecten te produceren, zoals plastic flessen. Het moet daarom niet worden verward met microplastics die vrijkomen bij besmetting met grotere objecten.
Het probleem met deze primaire microplastics is dat te veel zeemeermintranen hun uiteindelijke functie niet kunnen vervullen en in de oceaan terechtkomen. Slecht beheer van het transport en de verwerking van deze kleine parels betekent dat miljoenen parels onbedoeld vrijkomen in de wateren van zowel zoet- als zoutwaterlichamen.
Giftig voedsel voor zeedieren
Hun kleine formaat, ronde vorm en verscheidenheid aan kleuren maken ze aantrekkelijke objecten voor het leven in zee, waardoor ze uiteindelijk worden aangezien voor viseieren en kleine prooien. Dus, ze hechten zich aan de organismen van levende wezens, hoewel ze natuurlijk geen voedingsstoffen hebben. In plaats daarvan werd er een probleem aan de situatie toegevoegd. De polymere samenstelling van deze plastic kralen zorgt ervoor dat persistente organische verontreinigende stoffen (POP's) die al in het water aanwezig zijn, zich op het oppervlak kunnen ophopen.
Bovendien kunnen ze worden gekoloniseerd door gevaarlijke micro-organismen van mensen en zeedieren. Dus ze worden uiteindelijk een tikkende tijdbom, niet alleen omdat ze al vervuiling vertegenwoordigen. Maar vanwege giftige stoffen en micro-organismen die zich aan hun oppervlakken hechten. Ze zijn zo gevaarlijk dat het zelfs gevaarlijk is om de blote huid aan te raken van mensen die de stranden vervuilen.
De situatie wordt nog zorgwekkender wanneer we de mate van vervuiling berekenen door zeemeermintranen die elk jaar in de oceaan worden gedumpt. Naar schatting komt de plasticindustrie onbedoeld in de oceaan terecht tot 53 miljard nanodeeltjes per jaar. En om het in context te plaatsen, moet gezegd worden dat dit bedrag genoeg is om 88 miljoen plastic flessen te maken.
gevaar van zeemeermintranen
Dit zijn kleine plastic balletjes met een diameter van 1 tot 5 mm, geclassificeerd als primaire microplastics, samen met de microsferen die worden gebruikt in wasmiddelen en cosmetica. De rest, de zogenaamde secundaire microplastics, is niet direct kleiner, maar het gevolg van de afbraak van grotere fragmenten. Maar waarom is hun aanwezigheid zo zorgwekkend? Ze zijn vaak felgekleurd en worden gemakkelijk opgemerkt door zeedieren, die ze vaak verslinden en ze voor voedsel aangezien. Eenmaal ingenomen, kunnen ze op twee verschillende manieren gevaarlijk zijn: Om te beginnen zijn de stoffen waaruit ze zijn gemaakt inherent giftig, vooral wanneer ze zich ophopen in levende organismen.
Aan de andere kant maken ze door hun vorm en porositeit tot een soort spons die een grote verscheidenheid aan schadelijke stoffen kan vasthouden, waaronder vervuilende stoffen in water en sommige pathogene micro-organismen. Er zijn bijvoorbeeld enkele gevallen van nudles die zijn getest op E. coli, een bacterie die vaak wordt geassocieerd met urineweginfecties of voedselvergiftiging, naast andere ziekten.
Deze ogenschijnlijk onschuldige balletjes kunnen gevaarlijk zijn, dus het wordt aanbevolen aan mensen die vrijwilligerswerk doen om de stranden die handschoenen dragen schoon te maken voordat ze worden aangeraakt. Dus wat zouden ze niet doen met de waterdieren die ze verslonden en de organismen van andere soorten die ze later aten?
De tranen in de zee tellen
Voor velen is dit een onbekende vraag. Daarom zijn er projecten in het leven geroepen zoals de Marine Conservation Society of de Schotse milieuactivist Fidra, die initiatieven ontplooit die gericht zijn op het verminderen van plastic afval en chemische vervuiling in de oceanen, stranden en het milieu.
Beide entiteiten zetten zich in voor het bevorderen van maatschappelijke samenwerking door middel van programma's zoals Global Maps, dat vrijwilligers van over de hele wereld aanmoedigt om nanodeeltjes die in bepaalde perioden zijn gevonden, aan hun stranden toe te voegen.
In deze collecties is het mogelijk om berekeningen te maken van koeling, aangezien er elk jaar 53 miljard van deze kleine deeltjes in het VK worden verzameld, wat genoeg is om 88 miljoen wegwerpflessen te maken. Wat Spanje betreft, zijn er gegevens over het werk van vrijwilligers op de stranden van de Balearen, de Canarische Eilanden, Valencia, Galicië, Cantabrië, Asturië, Catalonië en West-Andalusië. Hiervan waren de meest verontrustende gegevens die van Playa Flamenca in Valencia, waar in 1.000 minuten meer dan 60 nanodeeltjes werden verzameld.
Sommige landen, zoals Mexico en de meeste Latijns-Amerikaanse landen, hebben geen gegevens, dus het zou erg nuttig zijn als vrijwilligers bereid zouden zijn hun stranden schoon te maken en informatie te verstrekken over zeemeermintranen die tijdens het proces werden gevonden. Wie wil samenwerken, moet leren kleine deeltjes te onderscheiden van andere kleine deeltjes, zoals: secundaire microplastics, korrels, polystyreendeeltjes of kleine fossielen. Als je eenmaal het verschil begrijpt, hoef je alleen maar goede handschoenen aan te trekken en naar het strand te gaan op zoek naar deze kleine plastic deeltjes.
Ik hoop dat je met deze informatie meer te weten kunt komen over zeemeermintranen en hun gevaar.