Hoe is het zonnestelsel ontstaan?

Aangezien het zonnestelsel meer dan 4.500 miljard jaar geleden is gevormd, is het moeilijk te weten Hoe is het zonnestelsel ontstaan?. Wetenschappers hebben echter bepaalde theorieën door elkaar gehaald, sommige meer valide dan andere, en er is een coherent type formatie vastgesteld.

Daarom gaan we dit artikel wijden aan het vertellen hoe het zonnestelsel werd gevormd en welke stappen er plaatsvonden.

Zonnestelsel kenmerken

Net als alle andere planetenstelsels bestaat het grootste deel van het zonnestelsel uit lege ruimte. Rond al deze ruimtes zijn er echter veel objecten die worden beïnvloed door de zwaartekracht van de zon en het zonnestelsel vormen.

Hoe kan het ook anders, de zon is het belangrijkste onderdeel van het zonnestelsel. Het bevindt zich in het midden en alle objecten in het zonnestelsel worden beïnvloed door de zwaartekracht. Het is een ster van het G-type, ook bekend als een gele dwerg, en bevindt zich in het midden van zijn levensduur, op ongeveer 4.600 miljard jaar oud. De zon bestaat voor driekwart uit waterstof en één helium, draait om zijn eigen as, het duurt 25 dagen om één omwenteling te voltooien en het vertegenwoordigt ongeveer 99,86% van de totale massa van het zonnestelsel.

Vanwege hun grootte zijn de volgende belangrijkste objecten in het zonnestelsel de planeten, die we in twee verschillende categorieën kunnen verdelen. Daarom worden de banen van het binnenste zonnestelsel bezet door Mercurius, Venus, Aarde en Mars. Dit zijn de kleinste planeten en staan ​​bekend als de binnenplaneten, ook bekend als rotsplaneten, vanwege hun locatie in het zonnestelsel en de vaste aard van hun rotsachtige en metalen materialen. Aan de andere kant vinden we in de buitenste banen van het zonnestelsel grotere exoplaneten, die van gas zijn gemaakt, en daarom worden ze gasreuzen en ijsreuzen genoemd. Dus, vanwege de afstand tot de zon, kunnen we Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus vinden.

Naast de planeten, er zijn 5 zogenaamde dwergplaneten in het zonnestelsel. Zoals hun naam al doet vermoeden, zijn het veel kleinere objecten die worden gekenmerkt door voldoende zwaartekracht om een ​​bolvorm te vormen, maar niet genoeg om hun omloopbaan te scheiden van andere objecten, waardoor ze worden onderscheiden van planeten. Dit zijn Ceres, in de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter, en Pluto, Haumea, Makemake en Eris, ook bekend als Pluto, in de zogenaamde Kuipergordel.

De asteroïdengordel is een gebied van het zonnestelsel tussen de banen van Mars en Jupiter waar een groot aantal kleine lichamen van steen en ijs liggen, waarvan de meeste asteroïden zijn waarvan wordt aangenomen dat ze overblijfselen zijn van een planeet die nooit heeft bestaan. Gevormd door de zwaartekracht van Jupiter. Meer dan de helft van de totale massa van de riem zit in 5 voorwerpen: de dwergplaneet Ceres en de asteroïden Pallas, Vesta Hygeia en Juno.

De Kuipergordel is een gebied van het zonnestelsel dat buiten de baan van Neptunus ligt. Het is vergelijkbaar met de asteroïdengordel, maar veel groter: 20 keer zo breed en tot 200 keer zo massief, en net als hij, bestaat voornamelijk uit kleine overblijfselen van de vorming van het zonnestelsel, in dit geval water, methaan en ammoniak in de vorm van ijs.

De Oortwolk is een bolvormige wolk van hemellichamen buiten de baan van Neptunus, maximaal één lichtjaar van de zon verwijderd. de wolk kan tussen de 1.000 en 100.000 miljoen hemellichamen bevatten, bestaande uit ijs, methaan en ammoniak, die kunnen worden gecombineerd om vijf keer de massa van de aarde te hebben.

De moderne theorie van nevels is gebaseerd op waarnemingen van jonge sterren omringd door dichte, vertragende schijven van stof. Door het grootste deel van de massa in het midden te concentreren, krijgen de reeds gescheiden buitenste delen meer energie en vertragen ze minder, waardoor het snelheidsverschil groter wordt.

Wolken van gas en stof afkomstig uit het zonnestelsel

Er zijn enkele verklaringen over hoe ons zonnestelsel tot stand is gekomen. Een van de meest geaccepteerde theorieën is: de neveltheorie voorgesteld door René Descartes in 1644 en vervolgens verfijnd door andere astronomen.

Volgens de door Kant en Laplace voorgestelde versie, trok de enorme wolk van gas en stof samen als gevolg van de zwaartekracht, mogelijk als gevolg van een nabijgelegen supernova-explosie. Als gevolg van de samentrekking begon het met hoge snelheid te draaien en werd het plat, waardoor het resulterende zonnestelsel meer op een schijf dan op een bol leek.

De meeste dingen zijn gestapeld in het midden. De druk is zo hoog dat kernreacties beginnen, het vrijgeven van energie en het vormen van sterren. Tegelijkertijd worden wervelingen gedefinieerd, en naarmate ze groeien, neemt hun zwaartekracht toe en nemen ze bij elke draai meer materiaal op.

Er zijn ook veel botsingen tussen deeltjes en objecten in formatie. Miljoenen objecten komen samen om te botsen of gewelddadig te botsen en in stukken te breken. Constructieve ontmoetingen overheersen en in slechts 100 miljoen jaar hebben ze een uiterlijk gekregen dat lijkt op het huidige. Elk lichaam zet dan zijn eigen evolutie voort.

vorming van planeten en manen

De planeten en de meeste van hun manen worden gevormd door de ophoping van opgehoopt materiaal rond grotere delen van de protonebulae. Na een rommelige reeks botsingen, fusies en verbouwingen, ze krijgen een grootte die vergelijkbaar is met hun huidige grootte en bewegen totdat ze komen waar we weten dat ze zijn.

Het gebied dat zich het dichtst bij de zon bevindt, is te warm om licht materiaal vast te houden. Dit is de reden waarom de binnenplaneten klein en rotsachtig zijn, terwijl de buitenplaneten groot en gasvormig zijn. De evolutie van het zonnestelsel is niet gestopt, maar na de aanvankelijke chaos maakt de meeste materie nu deel uit van objecten in min of meer stabiele banen.

Elke theorie die de vorming van het zonnestelsel probeert te verklaren, moet er rekening mee houden dat: de zon draait langzaam en heeft slechts 1% impulsmoment maar 99,9% massa, terwijl planeten 99% impulsmoment hebben. Het moment is slechts 0,1% van de massa. Een verklaring is dat de zon in het begin veel kouder was. Als het opwarmt, vertraagt ​​de dichtheid van zijn materiaal zijn spin totdat een bepaald evenwicht is bereikt. Maar er is meer...

Theorieën over hoe het zonnestelsel is ontstaan

Er zijn nog vijf andere theorieën of varianten die als plausibel worden beschouwd:

• La accretie theorie gaat ervan uit dat de zon door een dichte interstellaire wolk gaat en wordt omgeven door stof en gas.
• La protoplanetaire theorie zegt dat aanvankelijk een dichte interstellaire wolk een sterrenhoop vormde. De resulterende sterren zijn groot en hebben lage rotatiesnelheden, terwijl planeten die zich in dezelfde wolk vormen, hogere snelheden hebben wanneer ze worden vastgelegd door sterren, inclusief de zon.
• La val theorie legt uit dat de zon interageert met een nabijgelegen protoster en er materiaal uit haalt. De reden dat de zon langzaam draait, is omdat hij vóór de planeten is gevormd.
• La moderne Laplace-theorie stelt dat de condensatie van de zon vaste stofdeeltjes bevat die de rotatie van de zon vertragen als gevolg van wrijving in het midden. Dan warmt de zon op en verdampt het stof.
• La moderne neveltheorie het is gebaseerd op waarnemingen van jonge sterren omringd door dichte, vertragende schijven van stof. Door het grootste deel van de massa in het midden te concentreren, krijgen de reeds gescheiden buitenste delen meer energie en vertragen ze minder, waardoor het snelheidsverschil groter wordt.

Ik hoop dat je met deze informatie meer te weten kunt komen over hoe het zonnestelsel is ontstaan.