El Jezero Titicaca ima veliku vodnu masu koja pokriva teritoriju Perua i Bolivije, uvršteno je i kao najviše jezero na svijetu, ima plovne vode, pogodne za ribolov, a na svojoj površini ima i nekoliko plutajućih ostrva na kojima se nalazi su zajednica potpuna. Poznato je i kao more Anda.
U ovom članku ćemo vam reći sve što trebate znati o jezeru Titicaca, njegovom nastanku i karakteristikama.
Glavne karakteristike
Jezero Titikaka jedno je od najimpresivnijih jezera na svijetu i nalazi se na nadmorskoj visini od 3.812 metara. Zbog posebnosti svog geografskog položaja, ima posebnost koju dijele dvije centralnoameričke zemlje, za koje ima 56% peruanske nacionalnosti i 44% bolivijske nacionalnosti.
Ali njegovim kvalitetima tu nije kraj, jer kada uporedimo njegovu dužinu od 8.560 kvadratnih kilometara sa drugim jezerima u regionu Latinske Amerike, jezero Titikaka je drugo najveće jezero na ovoj ogromnoj teritoriji. Njegove dimenzije pokrivaju 204 kilometra od strane do strane, a pojas od 1.125 kilometara obale omeđuje njegovu površinu, što ga čini najvišim i najplovnijim jezerom na svijetu.
Osim toga, ovo prekrasno jezero u sebi ima više od 42 ostrva, od kojih je najpoznatiji Isla del Sol, koji je relevantniji od drugih jer je na njemu nastalo Carstvo Inka, pa izlaže niz relikvija koje su dio ovog dokaz postojanja drevne civilizacije. danas, njegovo stanovništvo je uglavnom autohtono, a iako ima neki uticaj modernih običaja, zadržali većinu svoje tradicije porijekla Inka.
Poreklo jezera Titikaka
Tektonske sile izaziva Zemljina magma, a ta geotermalna energija se pretvara u mehaničku energiju koja uzrokuje konvektivno kretanje podzemnih ploča koje čine naše kontinente. Nastanak jezera Titicaca je zbog ovih tektonskih sila koje uzrokuju izdizanje istočnih i zapadnih planinskih lanaca Centralnoameričkih Anda. Snaga ovog kretanja dovodi do formiranja platoa, koji su ravni visoki reljefi. Ova visoravan je poznata po imenu Meseta de Collao.
Plato Collao, koji se nalazi na više od 3.000 metara nadmorske visine, držao je vodu zamrznutom tokom ledenog doba, tako da nije došlo do procesa taloženja. To mu je omogućilo da zadrži svoj oblik i dubinu, pa kada je nastupio interglacijalni period, led se odmrznuo i postao jezero Titicaca, sada poznato kao jezero Titicaca.
Polusušna i aridna klima intrakaudalnih bazena Perua i Bolivije također utiču na njihovu minimalnu i sporu drenažu, doprinoseći postojanju ove ogromne vodene površine.
Opsežna istraživanja visoravni jezerskog sistema su pokazala da je jezero Titicaca rezultat evolucije veoma drevnog sistema koji je započeo u epohi ranog pleistocena, prije 25,58 do 781,000 godina, i prešao na kraju pliocena.
Klimatske promjene koje su se desile u ovim periodima, od relativno vruće do hladne i vlažne klime, direktno su uticale na postojanje i veličinu jezera Titicaca i drugih visoravni jezera. U istom fenomenu, podnožje Kordiljera je razbijeno tektonskim silama sjever-jug. Konačno, u donjem pleistocenu prije 2,9 miliona godina, Nakon nastanka jezera Cabana i prije postojanja jezera Baliwan, formiran je tektonski rov koji će zauzeti veličanstveno jezero Titicaca.
Klima jezera Titicaca
Klima jezera Titikaka zavisi od njegove nadmorske visine, jer je jezero na više od 3.000 metara nadmorske visine, sa velikom razlikom u temperaturi između dana i noći. Temperature mogu doseći do 25°C tokom dana i 0°C noću.
Utvrđeno je da srednja godišnja temperatura jezera iznosi 13°C. Sa svoje strane, površinska temperatura vode varira između 11 i 25 stepeni Celzijusa u avgustu i između 14 i 35 stepeni Celzijusa u martu.
Možda je malo čudno da je na toj visini temperatura tokom dana tako topla, a to je zato što jezero Titikaka može regulisati temperaturu jer apsorbuje sunčevu energiju tokom dana, a to je u području oko jezera. Noću se ova energija zrači, tako da temperatura nije niska kao što smo očekivali.
Hidrologija
Većina vode u jezeru Titicaca gubi se isparavanjem, što je pojava koja je izraženija u nekim područjima gdje se formiraju solane, jer se minerali jezera unose kroz rijeke i talože.
Procjenjuje se da se samo 5% vode iz jezera ispušta u rijeku Desaguadero tokom sezone velikih voda, koji se uliva u jezero Poopó, koje je slanije od jezera Titicaca. Voda koja se cijedi iz jezera Titicaca zapravo završava u Salar de Coipasa, gdje mala količina vode brzo ispari.
Još jedna karakteristika hidrologije je da su rijeke koje čine njegov hidrološki sliv veoma kratke, pri čemu su rijeke Ramis, Asangaro i Calabaya identificirane kao glavne i najduže, od kojih je Ramis najduža sa 283 km.
Protok pritoka je nizak i nepravilan, a njihov doprinos određuju sezonske kiše koje se nalaze između decembra i marta, dok se suša ili izostanak padavina javlja između juna i novembra.
Pritoke jezera Titikaka karakterišu veoma blagi nagibi, zbog čega je njihovo ponašanje krivudavo, odnosno vijugavo, što znači da nema turbulencija, što utiče na transparentnost, vrstu faune i flore koja je povezana sa sistemom.
Vodu jezera Titicaca karakteriše bočata voda i ne postoje procedure za određivanje, kontrolu i praćenje kvaliteta vode. Naime, uzorkovanje koje je obavljeno je specifično, tj. veći dio površine jezera nije proučavan u tom pogledu. Međutim, poznato je da su vode koje trenutno pripadaju zaljevu Puno zagađene jer se gradska otpadna voda u njih ispušta bez ikakvog tretmana.
Nadam se da uz ove informacije možete saznati više o jezeru Titicaca i njegovim karakteristikama.