Nasza planeta została wywrócona do góry nogami 84 miliony lat temu, kiedy po Ziemi chodziły dinozaury. Dokładniej rzecz ujmując, zachodzi zjawisko zwane przesunięciem bieguna rzeczywistego, które jest w stanie zmienić nachylenie ciała niebieskiego względem jego osi i spowodować „chwianie się”. Istnieją badania, które to potwierdzają ziemia może przewrócić się na swojej osi a to może spowodować poważne problemy dla ludzkości i życia, jakie znamy.
Z tego powodu zamierzamy poświęcić ten artykuł, aby powiedzieć wam, w jaki sposób Ziemia może obracać się wokół własnej osi i jakie może to mieć konsekwencje.
Ziemia może przewrócić się na swojej osi
Prawdziwe przesunięcie biegunów ma miejsce, gdy geograficzne bieguny północne i południowe Ziemi ulegają znacznemu przesunięciu, powodując, że stała skorupa przechodzi w płynny górny płaszcz, który chroni jądro. Ani pole magnetyczne, ani życie na Ziemi nie zostały naruszone, ale przemieszczona skała zarejestrowała zaburzenie w postaci danych paleomagnetycznych.
„Wyobraź sobie, że patrzysz na Ziemię z kosmosu” – wyjaśnia Joe Kirschvink, geolog z Tokyo Institute of Technology w Japonii i jeden z autorów. „Prawdziwy dryf biegunowy sprawia wrażenie, że planeta przechyla się na jedną stronę, podczas gdy tak naprawdę dzieje się to, że skalista powierzchnia (stały płaszcz i skorupa) wiruje nad ciekłym płaszczem i wokół zewnętrznego jądra” .
„Wiele skał rejestrowało orientację lokalnego pola magnetycznego podczas tworzenia, podobnie jak taśma nagrywa muzykę” – wyjaśnił instytut w oświadczeniu. Na przykład tworzące się maleńkie kryształki magnetytu magnetosomy pomagają różnym bakteriom orientować się i precyzyjnie dopasowywać do biegunów magnetycznych. Gdy skały zestalały się, zostały uwięzione i utworzyły „mikroskopijne igły kompasu”, wskazujące, gdzie znajdował się biegun i jak poruszał się w późnej kredzie.
Również ten zapis pola magnetycznego pozwala nam dowiedzieć się, jak daleko skała znajduje się od krawędzi: na półkuli północnej, jeśli jest idealnie pionowa, oznacza to, że znajduje się na biegunie, a jeśli jest pozioma, oznacza to, że znajduje się na równiku. Zmiana orientacji warstw odpowiadających tej samej epoce wskazywałaby, że planeta „chwieje się” na swojej osi.
Badania nad tym, czy Ziemia może przechylić się na swojej osi
Aby znaleźć oznaki tego zjawiska, inny autor, profesor Ross Mitchell z Instytutu Geologii i Geofizyki w Pekinie w Chinach, przypomniał idealne miejsce, które analizował jako student. To jest jezioro Apiro, w Apeninach, w środkowych Włoszech, gdzie wapień powstał dokładnie w czasie, gdy byli zainteresowani badaniem: między 1 a 65,5 milionami lat temu, przybliżona data wyginięcia dinozaurów.
Kierując się prawdziwą hipotezą wędrówki polarnej, dane zebrane na włoskim wapieniu sugerują, że Ziemia przechylała się o około 12 stopni przed samoczynną korektą. Po przechyleniu, czyli „wywróceniu”, nasza planeta zmieniła kurs i ostatecznie narysowała łuk o prawie 25°, który autorzy określają jako „pełne przesunięcie” i „kosmiczne jojo” trwające około 5 milionów lat.
Wcześniejsze badania zaprzeczyły możliwości prawdziwej wędrówki polarnej pod koniec okresu kredowego, stawiając na stabilność osi Ziemi w ciągu ostatnich 100 milionów lat, „bez zebrania wystarczającej ilości danych z zapisów geologicznych” – zauważyli autorzy artykułu. „To jeden z powodów, dla których to badanie i bogactwo pięknych danych paleomagnetycznych są tak odświeżające” – dodał w komentarzach geofizyk Richard Gordon z Rice University w Houston.
Wyjaśnienie naukowe
Ziemia jest warstwową sferą z wewnętrznym rdzeniem z litego metalu, zewnętrznym rdzeniem z ciekłego metalu oraz stałym płaszczem i skorupą, które dominują na powierzchni, na której żyjemy. Wszystkie kręcą się jak top, raz dziennie. Dlatego Zewnętrzne jądro Ziemi jest płynne, stały płaszcz i skorupa mogą się po nim ślizgać. Względnie gęste struktury, takie jak subdukujące płyty oceaniczne i duże wulkany, takie jak Hawaje, wolą być bliżej równika.
Pomimo tego przesunięcia skorupy ziemskiej, ziemskie pole magnetyczne jest generowane przez prądy w konwekcyjnym ciekłym metalu Ni-Fe w jądrze zewnętrznym. W dłuższej skali czasowej ruch nałożonego na siebie płaszcza i skorupy nie wpływa na jądro Ziemi, ponieważ te nałożone na siebie warstwy skalne są przezroczyste dla pola magnetycznego Ziemi. Zamiast tego wzorce konwekcji w tym zewnętrznym jądrze są zmuszone do tańczenia wokół osi obrotu Ziemi, co oznacza, że ogólny wzór pola magnetycznego Ziemi jest przewidywalny, rozkładając się w ten sam sposób, w jaki opiłki żelaza układają się na małych magnetycznych prętach.
Tak więc dane dostarczają doskonałych informacji o orientacji geograficznej biegunów północnego i południowego, a nachylenie określa odległość od biegunów (pole pionowe oznacza, że jesteś na biegunach, pole poziome oznacza, że jesteś na równiku). Wiele skał rejestruje kierunek lokalnych pól magnetycznych podczas ich powstawania, podobnie jak muzyka na taśmach. Na przykład maleńkie kryształki magnetytu mineralnego wytwarzane przez niektóre bakterie układają się w linię, jak małe igły kompasu i zostają uwięzione w osadzie, gdy skała zestala się. Ten „skamieniały” magnetyzm można wykorzystać do śledzenia, w którym miejscu porusza się oś obrotu względem skorupy ziemskiej.
„Wyobraź sobie, że patrzysz na Ziemię z kosmosu” — wyjaśnia autor badania Joe Kirschwenk z Tokyo Institute of Technology, gdzie mieści się siedziba ELSI. „Prawdziwy dryf polarny wygląda tak, jakby Ziemia przechylała się na jedną stronę, podczas gdy tak naprawdę dzieje się cała skalista zewnętrzna powłoka Ziemi (stały płaszcz i skorupa) obracająca się wokół płynnego zewnętrznego jądra”. Nastąpił prawdziwy dryf polarny, ale Geolodzy nadal debatują, czy w przeszłości miały miejsce duże rotacje płaszcza i skorupy ziemskiej.
Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom możesz dowiedzieć się więcej o tym, czy Ziemia może obracać się wokół własnej osi.