Czym jest i jak działa teoria heliocentryczna?

To, że planety Układu Słonecznego krążą wokół centralnej gwiazdy zwanej Słońcem, nie było właściwie znane. Istniała teoria, że ​​Ziemia jest centrum Wszechświata i że reszta planet obraca się na niej. Teoria heliocentryczna Ta, o której dzisiaj będziemy mówić, to ta, w której Słońce jest centrum wszechświata i jest gwiazdą stałą.

Kto opracował teorię heliocentryczną i na czym się ona opiera? W tym artykule poznasz jego naukowe podstawy. Chcesz ją dokładnie poznać? Musisz tylko czytać dalej 🙂

Charakterystyka teorii heliocentrycznej

W XVI i XVII wieku nastąpiła rewolucja naukowa, która starała się odpowiedzieć na wszystkie pytania dotyczące Wszechświata. Był to czas, kiedy dominowała nauka i odkrywanie nowych modeli. Modele zostały stworzone, aby móc wyjaśnić działanie planety w odniesieniu do całego Wszechświata.

Dzięki fizyka, matematyka, biologia, chemia i astronomia dla którego można było dowiedzieć się tak dużo o Wszechświecie. Kiedy mówimy o astronomii, naukowiec, który się wyróżnia jest Mikołaj Kopernik. Był twórcą teorii heliocentrycznej. Uczynił to na podstawie bieżących obserwacji ruchów planet. Aby ją obalić, opierał się na niektórych cechach poprzedniej teorii geocentrycznej.

Copernicus opracował model wyjaśniający działanie Wszechświata. Zaproponował, aby ruch planet i gwiazd odbywał się po ścieżce przypominającej wzór po stałej większej gwieździe. Chodzi o Słońce. Aby obalić poprzednią teorię geocentryczną, wykorzystał problemy matematyczne i położył podwaliny pod nowoczesną astronomię.

Należy wspomnieć, że Kopernik nie był pierwszym naukowcem, który zaproponował model heliocentryczny w którym planety krążyły wokół Słońca. Jednak dzięki podstawom naukowym i demonstracji była to nowa teoria na czasie.

Teoria, która stara się pokazać zmianę w postrzeganiu takiego wymiaru wpływa na populację. Z jednej strony były chwile, kiedy astronomowie mówili o rozwiązywaniu problemów matematycznych, aby nie odkładać na bok geocentryzmu. Nie mogli jednak zaprzeczyć, że model przedstawiony przez Kopernika oferował pełną i szczegółową wizję funkcjonowania Wszechświata.

Ogólne zasady teorii

Teoria heliocentryczna opiera się na pewnych zasadach wyjaśniających całą operację. Te zasady to:

1. Ciała niebieskie nie obracają się wokół jednego punktu.
2. Środek Ziemi to środek księżycowej kuli (orbita księżyca wokół Ziemi)
3. Wszystkie sfery krążą wokół Słońca, które znajduje się w pobliżu centrum wszechświata.
4. Odległość między Ziemią a Słońcem jest pomijalnym ułamkiem odległości od Ziemi i Słońca do gwiazd, więc w gwiazdach nie obserwuje się paralaksy.
5. Gwiazdy są nieruchomejego pozorny codzienny ruch jest spowodowany codziennym obrotem Ziemi.
6. Ziemia porusza się po kuli wokół Słońca, powodując pozorną roczną migrację Słońca. Ziemia wykonuje więcej niż jeden ruch.
7. Orbitalny ruch Ziemi wokół Słońca powoduje pozorne cofanie się w kierunku ruchu planet.

Aby wyjaśnić zmiany w wyglądzie Merkurego i Wenus, wszystkie orbity każdego z nich musiały zostać umieszczone. Kiedy jeden z nich znajduje się najdalej od Słońca w stosunku do Ziemi, wydaje się mniejszy. Można je jednak zobaczyć w całości. Z drugiej strony, gdy znajdują się po tej samej stronie Słońca co Ziemia, ich rozmiar wydaje się większy, a ich kształt staje się półksiężycem.

Teoria ta doskonale wyjaśnia wsteczny ruch planet, takich jak Mars i Jowisz. W pełni wykazano, że astronomowie na Ziemi nie mają ustalonego układu odniesienia. Wręcz przeciwnie, Ziemia jest w ciągłym ruchu.

Różnice między teorią heliocentryczną i geocentryczną

Ten nowy model był rewolucją w nauce. Poprzedni model, geocentryczny, opierał się na fakcie, że Ziemia jest centrum Wszechświata i jest otoczona przez Słońce i wszystkie planety. Model ten został zredukowany do zaledwie dwóch typów wspólnych i oczywistych obserwacji. Pierwszą rzeczą jest zobaczenie gwiazd i Słońca. Łatwo jest spojrzeć w niebo i zobaczyć, jak w ciągu dnia poruszać się po niebie. W ten sposób daje poczucie, że to Ziemia jest nieruchoma, a reszta ciał niebieskich się porusza.

Po drugie, znajdujemy perspektywę obserwatora. Nie tylko wyglądało to tak, jakby reszta ciał poruszała się po niebie, ale także Ziemia nie chce się ruszać. Płynęli i poruszali się bez poczucia ruchu.

W III wieku pne uważano, że Ziemia jest płaska. Jednak te modele Arystotelesa obejmowały fakt, że nasza planeta była kulista. Dopiero przybycie astronom Klaudiusz Ptolemeusz że szczegóły dotyczące kształtu planet i Słońca zostały ujednolicone. Ptolemeusz argumentował, że Ziemia znajduje się w centrum Wszechświata i że wszystkie gwiazdy znajdują się w niewielkiej odległości od jego środka.

Obawa Kopernika przed uwięzieniem przez Kościół katolicki sprawiła, że ​​wstrzymał się z badaniami i nie publikował ich aż do śmierci. Kiedy miał umrzeć, opublikował go w 1542 roku.

Wyjaśnienie zachowania planet

Każda planeta w tym układzie wymyślonym przez tego astronoma jest poruszana układem dwóch sfer. Jeden jest pełen szacunku, a drugi epicykl. Oznacza to, że deferent to okrąg, którego środek znajduje się poza Ziemią. Zostało to wykorzystane do wyjaśnienia różnic między czasem trwania każdego sezonu. Z drugiej strony epicykl jest osadzony w innej sferze i działa tak, jakby był rodzajem koła w innym kole.

Epicykl służy do wyjaśnienia wsteczny ruch planet na niebie. Można to zobaczyć, gdy zwalniają i poruszają się do tyłu, aby znów się powoli poruszać.

Chociaż teoria ta nie wyjaśniła wszystkich zachowań obserwowanych na planetach, była odkryciem, które do dziś służy wielu naukowcom jako podstawa badań Wszechświata.