La atmosfera można podzielić na pewną liczbę poziomych warstw obsługiwanych przez różne zmienne, takie jak ciśnienie, temperatura, gęstość, skład chemiczny, stan molekularny elektryczny i magnetyczny. Z każdym z nich można spróbować dopasować odcinek wysokościowy oraz, w najkorzystniejszych przypadkach, model konstrukcji. Ponieważ jednak nadal istnieją obszary atmosfery, które są badane, a badania wyższych warstw są całkiem nowe, nie ma powszechnie akceptowanych definicji dla różnych poziomów.
A syntetyczna wizja zestawu pozwala na takie rozróżnienia, od podłoża na zewnątrz mielibyśmy:
1. homosfera. Aż do wysokości, która jest zwykle osiągnięta 80 km to ta pierwsza warstwa, gdzie plik skład chemiczny jest jednolityspełniają w nim prawa gazów doskonałych, aw jego fizycznej budowie podstawowe są wysokościowe rozkłady gęstości, ciśnień i temperatur.
2. heterosfera. W przeciwieństwie do poprzedniej strefy, regiony położone powyżej tracą jednorodność w swoim składzie chemicznym, ogólne prawa hydrostatyki nie są już przestrzegane, a układ warstw jest identyfikowany raczej przez jego skład niż przez jego Charakterystyka fizyczna; tak więc mówimy o warstwie azot cząsteczkowy (do 200 km wysokości), od tlen atomowy (położony między 200 a 1.000 km), o Helio (od 1.000 do 3.500 km) itp. Jednocześnie, ze względu na brak turbulentnej mieszaniny masy gazowej, następuje separacja dyfuzyjna i cięższe gazy gromadzą się w dół, podczas gdy lżejsze gazy mają tendencję do koncentrowania się na wyższych poziomach, gdzie mogą uciec z pola grawitacyjnego Ziemi.
Zdjęcie: Riconsolidario