Odkąd astronomia zaczęła być badana do dziś, nastąpił szereg postępów na poziomie technologicznym i eksperymentalnym. Ten postęp osiągnął taki punkt, że już widzieliśmy pierwszy obraz czarnej dziury. Pierwsza zaobserwowana czarna dziura to ciemny i oderwany obszar czasoprzestrzeni. Znajduje się 55 milionów lat świetlnych od naszej planety w galaktyce Messier 87.
W tym artykule powiemy Ci wszystko, co musisz wiedzieć o pierwszym obrazie czarnej dziury i jej cechach.
Pierwszy obraz czarnej dziury
Należy wziąć pod uwagę, że ze względu na odległości, w jakich znajdują się te czarne dziury, trudno jest uzyskać obrazy i informacje o nich. Pierwszy obraz czarnej dziury został uzyskany w galaktyce Messier 87 i można go zobaczyć ciemny obszar tak ciężki, jak 7.000 miliardów słońc naraz. Można powiedzieć, że trudność uchwycenia pierwszego obrazu czarnej dziury jest taka sama, jak w przypadku uchwycenia pomarańczy z powierzchni Ziemi na powierzchni Księżyca.
Wygląd pierwszego czarnego obrazu halogenowego przypomina oko Saurona. Dzięki wynikom uzyskanym z tej obserwacji można potwierdzić teorię ogólnej teorii względności Einsteina. To bardzo wielkie osiągnięcie dla człowieka, w którym Uczestniczyło w nim ponad 200 naukowców z różnych krajów. W niektórych przypadkach kwestionowano istnienie czarnych dziur. Przy dzisiejszej technologii informacyjnej już tak nie jest. Możemy zobaczyć bezpośredni i pośredni wpływ czarnych dziur na gwiazdy, galaktyki i obłoki gazu. Wszystkie te efekty przewiduje ogólna teoria względności Einsteina. Jednak biorąc pod uwagę ograniczenia technologiczne, jednego z nich nigdy nie widziano.
Einstein miał rację
Skutek sukcesów tych badań w uzyskaniu pierwszego obrazu czarnej dziury zawdzięczamy nie tylko tym 200 naukowcom, ale całemu okresowi analizy i kombinacji danych, który trwał kilka lat. Oprócz obrazu zaprezentowano 6 artykułów naukowych, w których wyjaśniono wszystko, co uzyskano o wszechświecie, który jest nam coraz bardziej znany.
Ten obraz był tak ważny, że jest potwierdzeniem tego, co przewidziano w sytuacjach Einsteina. Zjawisko czarnej dziury było czymś, czego prawie sam Einstein nie chciał zaakceptować. Jednak dziś dzięki postępowi nauki wiadomo, że jest to rzeczywistość. Pierwszy obraz czarnej dziury zapoczątkował nową erę astrofizyki, w której można sprawdzić poprawność równań Einsteina w odniesieniu do grawitacji.
Sagittarius A * to supermasywna czarna dziura w centrum Drogi Mlecznej. Można to obserwować za pomocą teleskopów. Naukowcy wyjaśnili, że informacje pozwalające poznać dynamikę tej czarnej dziury nie zostały jeszcze wyjaśnione. Uważa się, że jest to nadmiernie aktywna dziura, chociaż potrzeba więcej obserwacji i analiz, aby wyciągnąć prawidłowe wnioski.
Pierwsze zdjęcie czarnej dziury dzięki technologii
Techniki i technologia obserwacji wszechświata wciąż się doskonalą. Możesz uzyskać więcej szczegółów, aby zrozumieć, jak działa wszechświat. Kosmiczne pochodzenie jest ostatecznym celem całej wiedzy o wszechświecie, którą się stara. To dzięki technologii zostało zrobione zdjęcie pierwszej czarnej dziury. Wszystkie użyte teleskopy zbierały fale pochodzące z czarnych dziur o długości jednego milimetra. Ta długość fali jest tym, co może przejść przez centra galaktyk, które są pełne pyłu i gazu.
Uzyskanie pierwszego obrazu czarnej dziury było ogromne, biorąc pod uwagę fakt, że wizualizowane obiekty są bardzo daleko i mają stosunkowo małe rozmiary. Jądro M87 ma średnicę 40.000 miliardów kilometrów i znajduje się 55 lat świetlnych od nas. Należy wziąć pod uwagę, że było to wyzwanie, ponieważ obserwacje niezbędne do przygotowania sprzętu wymagają zmian roboczych do 18 godzin dziennie. Najtrudniej było przeanalizować wszystkie zebrane informacje.
Aby zorientować się, jak duża ilość informacji musiała zostać przetworzona, zebrano 5 petabajtów informacji. Można to porównać z „wagą”, jaką miałyby wszystkie piosenki MP3, które musiałyby być odtwarzane bez przerwy przez 8.000 XNUMX lat.
Charakterystyka czarnych dziur
Te czarne dziury to nic innego jak pozostałości starożytnych gwiazd, które przestały istnieć. Gwiazdy zwykle zawierają gęstą ilość materiałów i cząstek, a zatem dużą siłę grawitacji. Musisz tylko zobaczyć, jak Słońce może mieć 8 planet i innych gwiazd otaczających je w sposób ciągły. Dzięki grawitacji Słońca Układ Słoneczny. Ziemia jest nią przyciągana, ale nie oznacza to, że zbliżamy się coraz bardziej do Słońca.
Wiele gwiazd kończy swoje życie jako białe karły lub gwiazdy neutronowe. Czarne dziury to ostatnia faza ewolucji tych gwiazd, które były znacznie większe od Słońca. Chociaż uważa się, że Słońce jest duże, nadal jest średnią gwiazdą (lub nawet małą, jeśli porównamy ją z innymi). . W ten sposób istnieją gwiazdy 10 i 15 razy większe od Słońca, które, gdy przestają istnieć, tworzą czarną dziurę.
Gdy te gigantyczne gwiazdy zbliżają się do końca swojego życia, eksplodują w wielkim kataklizmie, który znamy jako supernowa. W tej eksplozji większość gwiazdy jest rozproszona w przestrzeni, a jej fragmenty będą wędrować w przestrzeni przez długi czas. Nie wszystkie gwiazdy eksplodują i rozpraszają się. Drugi materiał, który pozostaje „zimny” to ten, który nie topi się.
Kiedy gwiazda jest młoda, fuzja jądrowa wytwarza energię i stałe ciśnienie spowodowane grawitacją na zewnątrz. To ciśnienie i wytwarzana przez nie energia utrzymują ją w równowadze. Grawitację tworzy własna masa gwiazdy. Z drugiej strony, w bezwładnych pozostałościach po supernowej nie ma siły, która mogłaby oprzeć się przyciąganiu jej grawitacji, więc to, co pozostaje z gwiazdy, zaczyna się składać. To właśnie generują czarne dziury.
Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom dowiesz się więcej o tym, jak uzyskano pierwszy obraz czarnej dziury.