Z pewnością słyszałeś kiedyś o deszczu meteorytów znanym jako perseidy lub łzy San Lorenzo. Jest to rój meteorów, który pojawia się w gwiazdozbiorze Perseusza, stąd jego nazwa, i który ma największe znaczenie między 9 a 13 sierpnia. W tych dniach na nocnym niebie można zobaczyć mnóstwo świetlistych linii, które odpowiadają tak zwanym deszczom meteorytów. Jest to jeden z najbardziej znanych deszczów meteorytów na świecie i ma największą intensywność, ponieważ może wytworzyć do 80 meteorów na godzinę lub więcej. Należy wziąć pod uwagę, że położenie geograficzne aktualnych warunków atmosferycznych jest niezbędnym aspektem, aby w pełni z nich korzystać.
Dlatego zamierzamy poświęcić ten artykuł, aby opowiedzieć o wszystkich cechach, pochodzeniu i sposobie widzenia Perseidów.
Główne cechy
Wiadomo, że przez cały rok w różnych punktach nieba występują różne deszcze meteorów. Jednak Perseidy to te, które miały większe znaczenie, ponieważ mają wysoki wskaźnik meteorów na godzinę. Występują również podczas letnich nocy na półkuli północnej, dzięki czemu są znacznie przyjemniejsze. Deszcze meteorytów, które zdarzają się zimą, są bardziej skomplikowane. Po pierwsze ze względu na nocne zimno, które nie pozwala czuć się komfortowo podczas oglądania deszczu meteorytów. Z drugiej strony mamy niekorzystne warunki pogodowe. Zimą jest bardziej prawdopodobne, że będzie padał deszcz, mgła lub większe zachmurzenie, które nie pozwolą ci dobrze zobaczyć El Hierro.
Perseidy były znane Chińczykom około 36 roku ne W pewnym okresie średniowiecza katolicy ochrzcili te deszcze imieniem łez Świętego Wawrzyńca. Oczywiście toczyły się dyskusje na temat pochodzenia tych gwiazd, ponieważ były one sporadyczne. Ogólny konsensus w tej sprawie dotyczył po prostu zjawisk atmosferycznych. Jednak już na początku XIX wiek niektórzy astronomowie poprawnie zidentyfikowali je jako zjawisko niebieskie.
Roje meteorytów są zwykle nazwane od konstelacji, z której wydają się pochodzić. Może to czasami powodować błąd, ze względu na wpływ na perspektywę. Niektóre deszcze meteorów są zwykle równoległe do trajektorii meteorów. To sprawia, że obserwatorowi na ziemi wydaje się, że zbiegają się w punkcie zwanym promienistym.
Pochodzenie Perseidów
Wspomnieliśmy już, że pochodzenie było dość trudne do ustalenia. Jednak we wczesnych latach XIX wieku niektórzy naukowcy, tacy jak Alexander von Humboldt i Adolphe Quetelet, uważali, że deszcze meteorytów są zjawiskiem atmosferycznym. Leonidy to deszcze meteorytów, które występują regularnie w listopadzie, szczególnie intensywne w porównaniu z innymi deszczami meteorytów. W wyniku tego doszło do prawdziwej dyskusji na temat natury spadających gwiazd.
Po różnych badaniach amerykańscy astronomowie Denison Olmsted, Edward Herrick i John Locke niezależnie doszli do wniosku, że deszcze meteorów były spowodowane przez fragmenty materii, które napotkała Ziemia, krążą po swojej corocznej orbicie wokół Słońca. Kilka lat później inni astronomowie odkryli związek między orbitami komet a deszczami meteorytów. W ten sposób można było zweryfikować, że orbita komentarza Tempel-Tuttle pokrywała się dokładnie z pojawieniem się Leonidów. W ten sposób można było poznać pochodzenie rojów meteorytów. Wiadomo było, że te deszcze meteorytów były niczym innym jak spotkaniem naszej planety z niektórymi pozostałościami komet, których orbity zbliżyły je do Słońca.
Komety i roje meteorów
Idea gwiazdy znanej jako Perseidy ma swój początek w kometach, a także asteroidach. Asteroidy to obiekty, które również należą do Układu Słonecznego, podobnie jak planety. Są to fragmenty, które przyciąga grawitacja wywierana przez słońce, a szczątki zostały rozrzucone w postaci pyłu po orbicie. Pył składa się z różnych cząstek o różnych rozmiarach. Istnieją fragmenty, które mają bardzo mały rozmiar poniżej mikrona, chociaż są też takie, które mają znaczny rozmiar.
Podczas zderzenia z ziemską atmosferą z dużą prędkością cząsteczki atmosfery ulegają jonizacji. To tutaj powstaje smuga światła, zwana spadającą gwiazdą. Jeśli przeanalizujemy przypadek Perseidów, zobaczymy, że gdy spotykają naszą planetę, osiągają prędkość 61 kilometrów na sekundę. Pamiętaj, że aby spadająca gwiazda była bardziej widoczna, musi mieć większą prędkość. W ten sposób im większa prędkość, tym większa jasność meteorytu.
Kometa, która dała początek Perseidom, to 109P / Swift-Tuttle, odkryta w 1862 roku i ma przybliżoną średnicę 26 km. Wiadomo, że czas, w którym kometa przemierza eliptyczną orbitę wokół Słońca, wynosi około 133 lata. Ostatnio widziano go w 1992 roku, a obliczenia naukowe wskazują, że przejdzie blisko naszej planety około 4479 roku. Powodem do niepokoju w związku z tą bliskością jest to, że jego średnica jest ponad dwukrotnie większa niż średnica asteroidy, która prawdopodobnie spowodowała wyginięcie. dinozaurów.
Jak zobaczyć Perseidy
Wiemy, że rój meteorów zaczyna swoją aktywność w połowie lipca, a kończy w połowie sierpnia każdego roku. Maksimum aktywności zbiega się w czasie ze świętem San Lorenzo około 10 sierpnia. Promieniowanie to obszar, w którym najczęściej widać spadającą gwiazdę. W tym przypadku punkt na sferze niebieskiej, z którego pochodzi spadająca gwiazda, znajduje się w borealnej konstelacji Perseusza.
Do obserwacji tego roju meteorytów nie jest potrzebny żaden instrument. Najlepsze obserwacje można robić gołym okiem, choć trzeba wybrać miejsce, które spełnia określone warunki. Najważniejsze jest to znajdować się z dala od zanieczyszczeń światłem, drzew i budynków, które utrudniają oglądanie nocnego nieba.
Musisz upewnić się, że księżyc znajduje się niżej na horyzoncie, w przeciwnym razie ledwo dostrzeżemy spadające gwiazdy. Najlepszym czasem na to jest po północy.
Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom możesz dowiedzieć się więcej o Perseidach, ich cechach i jak je zobaczyć.