El kenozoiczny jest podzielony na kilka epok. Jednym z nich jest Paleocen. Jest to jedna z epok geologicznych, które rozciągały się od około 66 milionów lat temu do około 56 milionów lat temu. Ta epoka obejmuje około 10 milionów lat i została zlokalizowana po słynnym procesie masowego wymierania dinozaurów. W tym czasie planeta znajdowała się w jednym z najbardziej wrogich warunków, jakich doświadczyła w całej swojej historii. Jednak z upływem czasu ustabilizował się, aż planeta stała się idealnym miejscem do życia i gdzie większość roślin i zwierząt może przetrwać.
W tym artykule powiemy Ci wszystko, co musisz wiedzieć o paleocenie.
Główne cechy
Jak wspomnieliśmy wcześniej, ta epoka geologiczna trwa około 10 milionów lat. W tym czasie miała miejsce intensywna aktywność geologiczna. Oznacza to, że nasza planeta była bardzo aktywna z geologicznego punktu widzenia. W tym czasie super kontynent zwany Pangea był nadal w pełnej separacji. Płyty tektoniczne i ich ruchy rosną, a kontynenty przemieszczają się w kierunku obecnego położenia.
Ta epoka błyszczała dzięki obfitej różnorodności biologicznej. W paleocenie wiele grup zwierząt mogło przetrwać masowe wyginięcie, które spowodowało zniknięcie dinozaurów. W poprzednim okresie potrafili przystosować się do warunków środowiskowych, które pozostały po tym niezwykłym wydarzeniu i potrafili zróżnicować, zajmując duże połacie ziemi.
Wysoka aktywność geologiczna była zdominowana przez ruch płyt tektonicznych. W tym czasie potwierdziło powstanie orogenezy Laramide. Proces ten jest bardzo ważny z punktu widzenia geologii, ponieważ dał natychmiastowe konsekwencje dla powstania kilku pasm górskich istniejących obecnie zarówno w Ameryce Północnej, jak iw Meksyku. Te pasma górskie to Góry Skaliste i Sierra Madre Oriental.
Gondwana była jednym z największych superkontynentów po Pangaei. Ten superkontynent również nadal się dzielił, a oni już byli tego częścią duża część lądowa Afryki, Ameryki Południowej, Australii i Antarktydy. Te 4 większe fragmenty lądu rozpadły się i zaczęły się przemieszczać w wyniku dryfu kontynentów w różnych kierunkach. To właśnie Antarktyda trafiła na południowy biegun planety, gdzie została całkowicie pokryta lodem. Musimy zrozumieć, że bez obecnego położenia tego kontynentu nie byłby on pokryty lodem i byłby kontynentem jak reszta.
Geologia i klimatologia paleocenu
Z kontynentu afrykańskiego przeniósł się na północ, a później zderzył się z Eurazją. Australia ze swojej strony przesunęła się nieco na północny wschód, chociaż zawsze przebywała na południowej półkuli planety. Wiemy już, że ruch kontynentów zależy od płyt tektonicznych i prądy konwekcyjne płaszcza ziemi.
Fragment, który dziś reprezentuje Amerykę Południową, przesunął się na północny zachód, aż znalazł się bliżej Ameryki Północnej. Ponieważ nie byli zjednoczeni, istniał między nimi fragment wody znany jako morza kontynentalne. Pomiędzy wschodnim krańcem Azji a zachodnim krańcem Ameryki Północnej pojawił się most lądowy, który łączył je przez tysiące lat. Obecnie przestrzeń tę zajmuje Ocean Spokojny.
Jeśli chodzi o klimat paleocenu, w tych początkowych czasach klimat planety był dość zimny i suchy. Było to spowodowane warunkami pozostawionymi przez stare rozszerzenie. Z biegiem czasu klimat stał się bardziej wilgotny i cieplejszy.
Zjawisko rosnących temperatur
W tym czasie doszło do zdarzenia, które spowodowało niewielki procentowy wzrost temperatury. To małe wydarzenie stało się znane jako maksimum termiczne paleocenu.
Jest to zjawisko klimatyczne, w którym temperatura planety wzrosła średnio o 6 stopni. Analizując istniejące zapisy temperatur planety w tym czasie, można zobaczyć, jak drastycznie wzrosła temperatura również na biegunach. Wiadomo o tym, ponieważ w Oceanie Arktycznym znaleziono skamieniałości organizmów typowych dla wód tropików.
Zjawisko podwyższonych temperatur miało również wpływ na zbiorniki wodne, dotykając wiele organizmów. Zjawisko to pozytywnie wpłynęło na te organizmy, czego wyraźnym przykładem jest rozwój ssaków. Podjęto próbę wyjaśnienia różnych przyczyn wzrostu tej temperatury, przy czym intensywna aktywność wulkaniczna jest jedną z najbardziej dotkniętych. Jednym z najbardziej gwałtownych skutków jest kometa na powierzchni Ziemi lub uwolnienie do atmosfery dużych ilości metanu. Jak wiemy, metan jest silnym zatrzymywaczem ciepła i gazem cieplarnianym.
Pod koniec paleocenu klimat stał się nieco cieplejszy i bardziej wilgotny.
Flora i fauna paleocenu
Masowe wymieranie oznaczało, że wiele gatunków mogło przetrwać i prosperować, różnicując się, a nawet stając się nowym dominującym gatunkiem na planecie. Przeanalizujmy florę. W tym okresie powstało wiele roślin, które przetrwały do dziś jako palmy, drzewa iglaste i kaktusy.
Panuje nieco cieplejszy i bardziej wilgotny klimat, który sprzyja rozległym obszarom porośniętym roślinnością liściastą i zieloną, tworząc to, co dziś znamy jako dżungle i lasy.
Jeśli chodzi o faunę, zwierzęta, które przeżyły, miały możliwość zróżnicowania i ekspansji na całej planecie. Zwierzęta o najwyższym tempie rozwoju to ptaki, gady i ryby. Rozwój ten wynikał z faktu, że wraz ze zniknięciem dinozaurów zniknęły drapieżniki wielu zwierząt, a konkurencja o zasoby naturalne zmniejszyła się.
Gadom sprzyjały warunki klimatyczne, które panowały w tym okresie i mogły być przedłużane przez wielu mieszkańców. Jeśli chodzi o ssaki, była to prawdopodobnie grupa odnosząca największe sukcesy wśród całej fauny paleocenu.
Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom można dowiedzieć się więcej o paleocenie.