Kartografia historyczna

Kiedy mówimy o różnych źródłach historycznych i wydarzeniach, które miały miejsce, czasami zapominamy o znaczeniu map. Plik odpowiada za kartografię historyczną zbadać znaczenie rozwoju map w historii. Mapy posłużyły jako uzupełnienie analizy i wiedzy o procesach historycznych. Dlatego nic nie wskazuje na znaczenie kartografii historycznej w badaniu i badaniu historii.

W tym artykule pokażemy, jakie są cechy kartografii historycznej i jakie są jej znaczenie.

Przejawy kartografii historycznej

W całej historii istnieje wiele interpretacji geograficznej rzeczywistości znanego świata. Spośród agentów starożytności i średniowiecza istnieje wiele map, które stanowią uniwersalny model wyrażania i pojmowania świata poprzez mapę. Istnieje potrójna rzeczywistość, która jest wyrażona na mapie: ideologia, grafika i geografia. W tym przypadku geografia ma zarówno aspekt fizyczny, jak i ludzki. Oznacza to, że prawie wszystkie społeczeństwa używały map jako odpowiednich narzędzi do przedstawiania znanego świata, a także świata wyobrażonego. W ten sposób możliwe jest stworzenie zinstytucjonalizowanej, uporządkowanej wizji środowiska ludzkiego.

W całej historii mapy były widoczne, że niektóre miały swoje własne cechy, inne miały rzeczywiste cechy, a jeszcze inne były czasami obcymi i prostymi założeniami tego, co sobie wyobrażali. Od najdalszej starożytności człowiek poczuł potrzebę opracowania szkiców i map mieć ważny nośnik, który służy do odzwierciedlania lub przekazywania informacji o fizycznej rzeczywistości świata. Miejscami, które najbardziej rozwinęły się pod względem kartograficznym były 3: Mezopotamia, Grecja i Rzym.

Mniej więcej w roku 3000 pne na terenach żyznego półksiężyca zaczęły pojawiać się nadrzędne cechy cywilizacji i tam się one pojawiały. pierwsze badania astronomiczne i przejawy kartograficzne. To najstarsze znane nam manifestacje kartograficzne. To Sumerowie i Akadyjczycy wykonali lokalny szkic. Zaprojektowali także starsze mapy miast, dzielnic, kanałów lub budynków. Najstarsza mapa, którą badała kartografia historyczna, pochodzi z lat 2700-2200 pne Odpowiada tak zwanej tabliczce Nuzzi i miała podejście administracyjne.

Do tego czasu, Mezopotamczycy uważali, że niebo i ziemia tworzą dwa płaskie dyski i są osadzone na wodzie.

Morze na mapach kartograficznych

Należy pamiętać, że kartografia historyczna, morze było bardzo ważnym elementem w rozwoju geografii kartografii. Podróże, w zdecydowanej większości o charakterze komercyjnym, dostarczały cennych informacji geograficznych m.in. o wybrzeżach, istnieniu kotwicowisk, kierunku wiatrów i ujściach rzek.

W tym celu pozyskano wiele informacji aby móc realizować transport komercyjny między miastami. Pierwszą grupą ludzi, która była świadoma, że ​​może prowadzić swoją działalność gospodarczą w określonym środowisku, byli Grecy ze stadium archaicznego. Delegacje i oni osiągnęli dużą aktywność, ponieważ na północnych wybrzeżach Morza Egejskiego, zachodnich i południowych wybrzeży Morza Czarnego, na południu półwyspu włoskiego i na Sycylii powstały liczne kolonie.

Chociaż istniała pewna wiedza geograficzna, podejścia, które Grecy stosowali w kartografii, były bardzo słabe. Kartografia historyczna skupiała się na badaniu, jak powstawały pierwsze mapy. Dla nich ląd miał kształt płaskiego dysku i był otoczony przez rwące prądy rzeki Ocean. Znane wówczas granice świata to wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego.

Lata później okres hellenistyczny charakteryzował się niezwykłym postępem w naukach ścisłych. W tym rozwoju nauki miał wielkie zastosowanie w dziedzinie geograficznej. Ogniska geograficzne istniały w Aleksandrii, Azji Mniejszej i Grecji. W III i II wieku nastąpił większy wzrost aktywności geograficznej, zwłaszcza w Aleksandrii. To tutaj najzdolniejsi adepci nauk ścisłych i intelektualnych poszukiwań zaczęli stosować astronomiczną metodę do wyznaczania szerokości geograficznych. Dało to niezbędną podstawę do pomiaru terenu i rozwoju kartografii historycznej pod koniec III wieku.

Znaczenie kartografii historycznej

Eratostenes z Cyreny był tym, który obliczył miarę południka Ziemi. To tutaj i jak udało się osiągnąć precyzję, która dała niezwykły impuls geografii. Dzięki tym obliczeniom można było rozpocząć badania matematyczno-gastronomiczne, zbierając wszystkie prace poprzedników. Tutaj podkreślono, że Ziemia jest kulą ziemską z dwoma biegunami i równikiem. Projekt terenu i jego konfiguracja zostały zaprojektowane na liniach szerokości i długości geograficznej, dzieląc je na pięć stref: dwie strefy zimne, dwie inne strefy umiarkowane i strefę ciepłą.

Łączę ten projekt z południkiem bazowym opartym na modelu eksperymentalnym, ponieważ obie linie przecięły się na Rodos. Rodos był wyspą, która miała być centrum kartograficznym i punktem odniesienia dla całego zamieszkałego świata. Dzisiaj południk zerowy przechodzi przez Londyn. Eratostenes był w stanie uzupełnić mapę, rysując kilka równoległości, które przecinały lokalizacje jego południka przewodniego. Uwzględniono również południki, które odpowiadały wspólnym lub znanym miastom. Chciał mieć możliwość zmiany jednowymiarowej wizji podróży za pomocą innej, bardziej nowoczesnej, dwuwymiarowej konfiguracji.

Kartografia historyczna odzwierciedlała Eratostenesa jako obrońcę zamieszkiwalności całej strefy umiarkowanej i wywnioskowano, że można było popłynąć z Hispanii do graniczących z Afryką Indii. To jedno z najciekawszych wyczynów, na jakie zaczęła wpływać kartografia historyczna. Już po średniowieczu, wraz z narodzinami religii i chrześcijaństwa, przekonanie, że ziemia jest płaska, zmieniło całą kartografię.

Dzisiaj, dzięki satelitom, mamy pełny obraz naszej planety, więc mamy najdokładniejszą kartografię, jaka może istnieć.

Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom można dowiedzieć się więcej o kartografii historycznej i jej znaczeniu.