Dzisiaj zamierzamy przejść do początków tego znaku czas geologiczny. Pierwszy eon, który wyznacza historię naszej planety. Chodzi o prekambryjczyk. Jest to dość stary termin, ale powszechnie używany do określenia okresu, na jakim istniała Ziemia, zanim powstały skały. Udamy się na początek Ziemi, blisko okresu jej powstawania. Odkryto skamieniałości, w których rozpoznano niektóre skały prekambryjskie. Znane jest również jako „mroczne życie”.
Jeśli chcesz wiedzieć wszystko, co dotyczy tej epoki naszej planety, w tym poście opowiemy Ci wszystko. Musisz tylko czytać dalej 🙂
Początki planety
Powstanie układu słonecznego
Prekambryjczyk obejmuje prawie 90% całej historii Ziemi. Aby lepiej go zbadać, podzielono go na trzy epoki: Azoic, Archaic i Proterozoic. Eon prekambryjski to ten, który obejmuje cały okres geologiczny sprzed 600 milionów lat. Eon ten został zdefiniowany jako ten przed okresem kambru. Dziś jednak wiadomo, że życie na Ziemi rozpoczęło się we wczesnej archaii i że skamieniałe organizmy stały się liczniejsze.
Dwa podziały, które ma prekambryjczyk, to archaizm i proterozoik. Ten pierwszy jest najstarszy. Uważa się, że skały mające mniej niż 600 milionów lat należą do fanerozoiku.
Czas trwania tego eonu zaczyna się od powstania naszej planety około 4.600 miliarda lat temu, aż do zróżnicowania geologicznego. To właśnie wtedy, gdy pojawiły się pierwsze wielokomórkowe istoty znane jako eksplozja kambryjska, rozpoczął się kambr. Jest to datowane około 542 miliony lat temu.
Są naukowcy, którzy rozważają istnienie czwartej ery w prekambrze, zwanej Chaotian, i że jest ona wcześniejsza niż wszystkie inne. Odpowiada to czasowi pierwszej formacji naszego Układu Słonecznego.
Azoic
Ta pierwsza era miała miejsce od pierwszych 4.600 miliarda lat do 4.000 miliardów lat po powstaniu naszej planety. Układ słoneczny w tym czasie formował się w chmurze pyłu i gazu znanej jako mgławica słoneczna. Ta mgławica zrodziła asteroidy, komety, księżyce i planety.
Istnieje teoria, że gdyby Ziemia zderzyła się z planetoidą wielkości Marsa o nazwie Theia. Możliwe, że to zderzenie dodałoby 10% powierzchni Ziemi. Szczątki z tej kolizji zsumowały się, tworząc księżyc.
Istnieje bardzo niewiele skał z epoki azoickiej. Pozostało tylko kilka fragmentów minerałów znalezionych w podłożach z piaskowca w Australii. Jednak liczne badania zostały przeprowadzone na temat formacji Księżyca. Wszyscy doszli do wniosku, że Ziemia była bombardowana przez częste zderzenia asteroid przez całą erę azoiczną.
W tej epoce niszczycielska była cała powierzchnia Ziemi. Oceany składały się z płynnych skał, wrzącej siarki i wszędzie kraterów uderzeniowych. Wulkany były aktywne we wszystkich obszarach planety. Był też deszcz kamieni i asteroid, który nigdy się nie skończył. Powietrze było gorące, gęste, pełne kurzu i brudu. Wtedy nie mogło istnieć życie, jakie znamy dzisiaj, ponieważ powietrze składało się z dwutlenku węgla i pary wodnej. Zawierał śladowe ilości związków azotu i siarki.
Archaiczny
Nazwa oznacza starożytne lub prymitywne. To epoka, która rozpoczęła się około 4.000 miliardy lat temu. Rzeczy uległy zmianie od ich poprzedniej epoki. Większość pary wodnej znajdującej się w powietrzu ochłodziła się i utworzyła globalny ocean. Większość dwutlenku węgla została również przekształcona w wapień i osadzona na dnie oceanu.
W tym wieku powietrze składało się z azotu, a niebo było pełne normalnych chmur i deszczu. Lawa zaczęła się ochładzać, tworząc dno oceanu. Wiele aktywnych wulkanów nadal wskazuje, że jądro Ziemi jest nadal gorące. Wulkany tworzyły małe wyspy, które w tamtym czasie były jedynym obszarem lądowym.
Małe wyspy zderzały się ze sobą, tworząc większe, a te z kolei zderzały się, tworząc kontynenty.
Jeśli chodzi o życie, na dnie oceanów istniały tylko jednokomórkowe glony. Masa Ziemi wystarczyła, by pomieścić redukującą atmosferę składającą się z metanu, amoniaku i innych gazów. Wtedy istniały organizmy metanogenne. Woda z komet i uwodnione minerały kondensowały się w atmosferze. Seria ulewnych deszczy wystąpiła na apokaliptycznych poziomach, które utworzyły pierwsze oceany ciekłej wody.
Pierwsze kontynenty prekambryjskie różniły się od tego, co znamy dzisiaj: były mniejsze i miały powierzchnię skał magmowych. Żadne życie na nich nie żyło. Z powodu ciągłej siły kurczenia się i ochładzania skorupy ziemskiej, siły gromadziły się poniżej i wypychały masy lądowe w górę. Spowodowało to powstanie wysokich gór i płaskowyżów, które zostały zbudowane nad oceanami.
Proterozoik
Weszliśmy w ostatnią erę prekambryjską. Nazywa się to również kryptozoikiem, co oznacza ukryte życie. Zaczęło się około 2.500 miliarda lat temu. Wystarczająca ilość skał utworzyła się na tarczach, aby zainicjować rozpoznawalne procesy geologiczne. To zapoczątkowało obecną tektonikę płyt.
W tym czasie istniały organizmy prokariotyczne i pewne symbiotyczne związki między organizmami żywymi. Z biegiem czasu związki symbiotyczne były trwałe, a ciągła konwersja energii prowadziła do budowy chloroplastów i mitochondriów. Były to pierwsze komórki eukariotyczne.
Około 1.200 miliarda lat temu tektonika płyt zmusiła skałę tarczową do zderzenia, tworząc Rodinia (rosyjski termin oznaczający „matkę ziemię”), pierwszy super kontynent na Ziemi. Wody przybrzeżne tego super kontynentu były otoczone fotosyntetycznymi algami. Proces fotosyntezy polegał na dodawaniu tlenu do atmosfery. To spowodowało zniknięcie organizmów metanogennych.
Po krótkiej epoce lodowcowej organizmy szybko się różnicowały. Wiele organizmów było parzydełkami podobnymi do meduz. Gdy miękkie organizmy dały początek bardziej złożonym organizmom, dobiegł końca eon prekambryjski, który zapoczątkował obecny eon zwany fanerozoikiem.
Dzięki tym informacjom będziesz mógł dowiedzieć się czegoś więcej o historii naszej planety.