Kiedy mówimy o najwyższym szczycie na ziemi, łatwo zapamiętać nazwę Everest. To miejsce, które służy nie tylko jako odniesienie do najwyższego punktu na ziemi, ale także jako miejsce spotkań i przygód dla wszystkich wspinaczy i miłośników przyrody. Całe pasmo górskie, na którym znajduje się Everest, nazywa się Himalaya. Estetyka ma różne nazwy w zależności od obszaru, w którym się znajdujemy. Dla Nepalu nazwa to Sagarmāthā, Chińczycy znają ją jako Zhūmùlǎngmǎ Fēng, a Tybetańczycy nazwali ją Chomolungma.
W tym artykule przedstawimy wszystkie cechy, pochodzenie i znaczenie Everestu.
Główne cechy
Chociaż podano liczby, istnieje pewne zamieszanie dotyczące faktycznej wysokości tego szczytu. Prawdą jest i wiadomo na pewno, że jest to najwyższy punkt na naszej planecie. Nie jest to jednak największa ani najwyższa góra ze wszystkich, ponieważ góry morskie możemy rozpatrywać po ich wysokości. Na przykład Mauna Kea to wulkaniczna góra mierzy ponad 10000 XNUMX metrów od podstawy i znajduje się na dnie morskim.
Jak wspomnieliśmy wcześniej, szczyt Everestu jest częścią Himalajów i znajduje się w Azji Południowo-Wschodniej, między subkontynentem indyjskim a resztą Azji. Osiąga wysokość 8.850 metrów nad poziomem morza i zakrywa przybliżony obszar 594,400 XNUMX kilometrów kwadratowych. Są ludzie, którzy przypominają to pasmo górskie piramidą o 3 twarzach. Powietrze, które znajduje się w najwyższej części tego pasma górskiego, nie ma tlenu, ponieważ znajduje się w granicach troposfery. Ponadto staje się wyzwaniem dla wszystkich wspinaczy, ponieważ w okolicy często występują silne wiatry i towarzyszy im mroźna pogoda.
Szczyt to nic innego jak skalisty szczyt otoczony bardzo twardym śniegiem, który był otoczony kolejną warstwą śniegu, która z biegiem lat może być zmniejszana lub zwiększana. Wszystko zależy od temperatur i cyklu lodowcowego. Jeśli tempo gromadzenia się śniegu jest większe niż tempo ścierania, lodowiec będzie nadal rósł. Wiemy, że we wrześniu szczyt jest nieco wyższy niż w maju. Odpowiada to temu, o czym wspomnieliśmy o cyklu lodowcowym.
Pogoda na Everest
Temperatura również nie jest stała. Zwykle zmienia się w zależności od pory roku. Na początku roku mogą dotrzeć osiągają temperatury -36 stopni, a latem osiągają -19 stopni.
W porze monsunowej, czyli od czerwca do września, występują intensywne burze z wiatrem do 285 km / h. Należy również wspomnieć, że w tym miejscu ciśnienie atmosferyczne jest o 30% niższe niż to, które panuje na poziomie morza. Są to jedne ze zmiennych atmosferycznych, które wpływają również na wszystkich wspinaczy zbliżających się do szczytu.
Kilka metrów poniżej tego szczytu znajduje się obszar zwany „strefą śmierci”. Nazwa ta wynika z faktu, że brak tlenu i bardzo niskie temperatury, z powodu których występuje ten obszar, spowodowały śmierć kilku alpinistów.
Jeśli przeanalizujemy profil troposfery na wysokości, zobaczymy, że temperatura spada wraz ze wzrostem wysokości. To samo dotyczy ciśnienia atmosferycznego. A zatem, Kiedy docieramy do najwyższych warstw Himalajów, mamy bardzo niskie temperatury i bardzo niskie ciśnienia. Te warunki środowiskowe powodują wzrost pokrywy śnieżnej i lodowej. Z drugiej strony, gdy schodzimy na wysokość, zarówno temperatura, jak i ciśnienie rośnie, a ilość śniegu maleje. W ten sposób możemy lepiej dostrzec skałę, z której uformowane jest pasmo górskie.
Formacja Everest
Everest składa się z kilku pofałdowanych warstw skał osadowych i metamorficznych, które są prawie na stałe pokryte lodem i śniegiem, zwłaszcza w wyższych warstwach. Skały te były stosowane od wielu lat. Mówiąc o formowaniu się tego szczytu, musimy mówić o całej formacji Himalajów. Wracamy w późnym paleozoiku i wczesnym mezozoiku, gdzie super kontynent znany jako Pangea był jedynym kawałkiem ziemi na całej planecie.
Około 180 milionów lat temu powierzchnia tego kontynentu zaczął się rozpadać w wyniku wewnętrznych ruchów planety. Pojawiły się dwie wielkie masy lądowe, które nazwano Laurasia i Gondwana. Z tej perspektywy widzimy, jak subkontynent indyjski został oddzielony od Azji. Zaczął poruszać się na północ, aż zderzył się z Azją i spowodował zanik dżumy Indica. Zatonięcie jednego szkodnika pod drugim było głównie spowodowane różnicami ciśnienia i temperatury, a zatem spowodowało fałdowanie się skorupy ziemskiej i utworzenie pasma górskiego Himalajów. Znamy ten Everest Ma około 60 milionów lat.
Flora i fauna
To nie tylko atrakcja dla wspinaczy i poszukiwaczy przygód, ale także kolebka wielkiej bioróżnorodności. Biorąc pod uwagę, że w najwyższej części Everestu występuje spadek temperatury i ciśnienia atmosferycznego, zapobiega się osiedlaniu wielu gatunków zwierząt i roślin. Tylko niektóre zwierzęta są w stanie pozostać na powierzchni, ale z dużymi ograniczeniami. Przykładem tego są jaki. Są to zwierzęta, które mają duże płuca, które pozwalają im przetrwać w miejscach do 6.000 metrów wysokości. Z drugiej strony istnieje kilka gatunków ptaków, takich jak kurek czerwonodzioby, który może latać na wysokość do 8.000 metrów.
Niektóre ze zwierząt, które mogą przetrwać w tych miejscach, to pandy rude, niedźwiedź himalajski, pantera śnieżna, niektóre gatunki pająków, sępy i niektóre piki. Ci ostatni udają się do gór tylko w określonych porach roku.
Jeśli chodzi o florę, jest ona mniej zróżnicowana do pewnego stopnia na niektórych skałach możemy zobaczyć mchy, choć z wysokości 4876 metrów można znaleźć tylko kilka porostów i roślin tworzących poduszki. Powyżej 5600 m n.p.m. nie ma żadnej roślinności.
Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom dowiesz się więcej o Evereście i jego cechach.