Naukowcy wciąż chcą odkryć wszystkie obszary Księżyca. Ukryta twarz Księżyca jest jedną z najbardziej fascynujących i tajemniczych do odkrycia. W celu zbadania jego powierzchni chiński łazik Yutu-2 wylądował na powierzchni niewidocznej z Ziemi strony Księżyca w 2019 roku. chiński łazik na księżycu Udało mu się dokonać wielu odkryć.
W tym artykule opowiemy o niektórych odkryciach chińskiego łazika na Księżycu.
Chiński łazik na Księżycu i jego odkrycia
Yutu-2 to 140-kilogramowy sześciokołowy łazik będący częścią misji Chang'e-4 Chińskiej Agencji Kosmicznej. Wyposażony w cztery instrumenty naukowe, w tym kamery panoramiczne i system wizyjny na podczerwień do identyfikacji gazów i materiałów obecnych w atmosferze, od stycznia 2019 r. podróżuje po ciemnej stronie Księżyca.
Trzy lata po rozpoczęciu podróży nowe badanie opublikowane w Science Robotics opisuje autonomiczny samochód przemierzający ziemistą glebę, galaretowate skały i małe meteoryty w kraterze Von Karmana, znajdującym się na południowej półkuli Księżyca. Południowa półkula Księżyca i służy jako baza lądowania i eksploracji dla Yutu-2.
Według Xinhua (oficjalnej agencji informacyjnej Chińskiej Republiki Ludowej), spacer łazika po drugiej stronie Księżyca znacznie różni się od naturalnego terenu satelity badanego przed misjami Apollo. Dziennik podróży Yutu-2 twierdzi, że łazik „wpada w poślizg”, co jest pewną oznaką śliskiej nawierzchni, która powoduje lekkie zwisanie opon, zmniejszając przyczepność.
Wykorzystując opony jako narzędzia wykopaliskowe, Yutu-2 potwierdził, że konsystencja księżycowego regolitu z krateru Von Karmana bardziej przypomina gliniasty piasek Ziemi niż dobrze zdefiniowany piasek, na którym wylądowały misje Apollo. Naukowcy odpowiedzialni za łazik zapewniono, że regolit regionu ma wyższy udział kondensatów, w wyniku czego cząsteczki gleby pozostają jednolite, nawet gdy przejeżdżają po nich łaziki o wadze ponad XNUMX kilogramów.
Yutu-2 zbadał dwumetrowy krater ósmego dnia kalendarza księżycowego i znalazł ciemnozieloną galaretowatą substancję, która przyciągnęła uwagę naukowców. Opierając się na zdjęciach zrobionych przez łazik, chińska agencja kosmiczna uważa, że świecący materiał może być częścią lawy z uderzenia lub pęknięciem szkła powstałym w wyniku uderzenia.
Szklane koraliki
Chińska misja łazika na Księżyc dokonała kolejnego interesującego odkrycia po ciemnej stronie Księżyca. Prześwitując przez suchy, szary pył, panoramiczny aparat łazika wykrył dwie nienaruszone kulki półprzezroczystego szkła.
Chociaż może się to wydawać obcym przedmiotem, szkło nie jest rzadkością na Księżycu. Materiał ten powstaje, gdy materiały krzemianowe są poddawane działaniu wysokich temperatur, a oba składniki są łatwo dostępne na naszych satelitach.
Według badań sfery te mogą rejestrować informacje o historii Księżyca, w tym o składzie jego płaszcza i zdarzeniach związanych z uderzeniem. Dane dotyczące składu nie były dostępne dla Yutu-2, ale te naturalne kulki księżycowe mogą być ważnymi celami badawczymi w przyszłości.
Według artykułu opublikowanego w Science Alert, w przeszłości księżycowej miała miejsce powszechna aktywność wulkaniczna, która doprowadziła do powstania szkła wulkanicznego. Uderzenia mniejszych obiektów, takich jak meteoryty, również generowały intensywne ciepło, które doprowadziło do powstania szkła. Według zespołu naukowców kierowanego przez geologa planetarnego Xiao Zhiyonga z Sun Yat-sen University i Chińskiej Akademii Nauk, te ostatnie mogą stać za globulami obserwowanymi przez Yutu-2.
Trudno jednak mieć pewność, ponieważ większość szkła znalezionego do tej pory na Księżycu wygląda inaczej niż kule znalezione przez Yutu-2. Istnieje duża liczba komórek krwi, ale często są one mniejsze niż milimetr. Na Ziemi te maleńkie szklane kule powstały podczas uderzeń, które generowały ciepło tak wysokie, że skorupa stopiła się i została wyrzucona w powietrze, zgodnie z artykułem Science Alert. Stopiony materiał twardnieje i opada z powrotem na małe szklane kulki.
Kuleczki Yutu-2 są znacznie większe, mają średnicę od 15 do 25 milimetrów. Samo to nie czyni ich wyjątkowymi. Ale chodzi o to, że szklane kule o średnicy do 40 milimetrów zostały odzyskane z bliższej strony Księżyca podczas misji Apollo 16. Szklane kule zostały wyśledzone do pobliskiego krateru uderzeniowego, również uważanego za sferule uderzeniowe.
Różnice w odkryciach chińskiego łazika na Księżycu
Istnieją rozbieżności między ustaleniami. Według Xiao i chińskich naukowców kula po drugiej stronie wydaje się półprzezroczysta ze szklistym połyskiem. Oprócz dwóch, które wydawały się przezroczyste, znaleźli cztery globule o podobnej jasności, ale nie mogli potwierdzić ich przezroczystości.
Globule znaleziono w pobliżu najbliższego krateru uderzeniowego, co może sugerować, że powstały podczas uderzeń meteorytów księżycowych, chociaż mogły istnieć, zakopane pod powierzchnią, tylko po to, by zostać wyżłobione przez uderzenie. Jednak zespół uważa, że najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że powstały one z rodzaju szkła wulkanicznego zwanego anortozytem, które stopiło się ponownie przy uderzeniu, tworząc okrągłe, półprzezroczyste kule.
Ogólnie rzecz biorąc, szczególna morfologia, geometria i lokalne środowisko szklanych kul są zgodne z plagioklazowym szkłem uderzeniowym. To może uczynić te obiekty księżycowym odpowiednikiem formacji lądowych znanych jako tektyty: szkliste obiekty wielkości kamyków, które powstają, gdy materiał z Ziemi topi się, jest wyrzucany w powietrze i twardnieje w kulę. Kiedy znowu spadnie to jak większa wersja tych małych kulek.
Według chińskich naukowców nie można tego stwierdzić bez uprzedniego zbadania ich składu, ale jeśli są to meteoryty księżycowe, mogą być powszechne na powierzchni Księżyca. Otwiera to kuszące możliwości dla przyszłych badań.
Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom dowiecie się więcej o chińskim łaziku na Księżycu i jego odkryciach.