Als we het over hebben aanwas we verwijzen naar de groei van een lichaam door het samenvoegen van kleinere lichamen. Het wordt voornamelijk gebruikt op het gebied van astronomie en astrofysica en dient om verschillende verschijnselen te verklaren, zoals circumstellaire schijven, accretieschijven of de aanwas van een aardse planeet. De theorie van de planetaire aanwas werd in 1944 voorgesteld door de Russische geofysicus Otto Schmidt.
In dit artikel gaan we je alles vertellen wat je moet weten over aangroei en het belang ervan.
Wat is aanwas
De aangroei wordt gebruikt om uit te leggen hoe de sterren, planeten en bepaalde satellieten die uit de nevel zijn ontstaan, zijn gevormd. Er zijn veel hemellichamen die dat zijn zijn gevormd door de aanwas van deeltjes door condensatie en omgekeerde sublimatie In de kosmos zou je kunnen zeggen dat alles op de een of andere manier magnetisch is. Enkele van de meest spectaculaire verschijnselen in de natuur zijn magnetisch.
Aanwas bestaat in veel verschillende astronomische objecten. Zelfs in zwarte gaten bestaat dit fenomeen. Normale en neutronensterren hebben ook aanwas. Het is het proces waarbij de massa van buitenaf op de specifieke ster valt. Zo zorgt de zwaartekracht van een witte dwerg ervoor dat er massa op valt. In het algemeen, een ster zweeft meestal in het universum, omringd door een ruimte die praktisch leeg was. Dit betekent dat er niet veel omstandigheden zijn die kunnen leiden tot de val van massa op dit hemellichaam. Er zijn echter enkele gevallen waarin het kan.
We gaan analyseren onder welke omstandigheden aanwas optreedt.
Omstandigheden van aangroei
Een van de situaties waarin aangroei kan optreden een hemellichaam is dat de ster als metgezel een andere ster heeft Deze sterren moeten in een baan om de aarde draaien. Soms is de begeleidende ster zo dichtbij dat de massa met zo'n kracht naar de andere wordt getrokken dat ze erop vallen. Omdat de witte dwerg kleiner is dan een gewone ster, moet de massa het oppervlak met grote snelheid bereiken. Laten we als voorbeeld nemen dat het geen witte dwerg is, maar een neutronenster of een zwart gat. In dit geval ligt de snelheid dicht bij de lichtsnelheid.
Wanneer het het oppervlak bereikt, zal de massa plotseling vertragen waardoor de snelheid varieert van bijna de lichtsnelheid tot een veel lagere waarde. Dit gebeurt in het geval dat het een neutronenster is. Dat is hoe Er komt een grote hoeveelheid energie vrij die meestal als röntgenstraling zichtbaar is.
Aanwas als een efficiënt proces
Veel wetenschappers vragen zich af of aanwas een van de meest efficiënte manieren is om massa in energie om te zetten. We weten dat, dankzij Einstein, energie en massa gelijkwaardig zijn. Onze zon geeft door kernreacties energie af met een rendement van minder dan 1%. Hoewel er een grote hoeveelheid energie uit de zon blijkt te zijn, wordt deze inefficiënt afgegeven. Als we massa in een neutronenster laten vallen, bijna 10% van alle gevallen massa wordt omgezet in radioactieve energie. Men kan zeggen dat het het meest efficiënte proces is om materie in energie om te zetten.
Sterren worden gevormd door de langzame ophoping van massa die uit hun omgeving komt. Normaal gesproken bestaat deze massa uit een moleculaire wolk. Als er een aangroei optreedt in ons zonnestelsel, is het een heel andere situatie. Zodra de concentratie van de massa voldoende dicht is om door zijn eigen zwaartekracht naar zichzelf toe te trekken, wordt het gecondenseerd om een ster te vormen. Moleculaire wolken roteren enigszins en hebben een proces in twee fasen. In de eerste fase stort de wolk ineen tot een roterende schijf. Daarna trekt de schijf langzamer samen om een ster in het midden te vormen.
Tijdens dit proces gebeuren er dingen in de schijven. Het meest interessante is dat binnen de schijven de vorming van planeten plaatsvindt. Wat we zien als het zonnestelsel was oorspronkelijk een aanwasschijf die aanleiding gaf tot de zon. Tijdens de vorming van de zon werd echter een deel van het stof van de schijf gecompenseerd om de planeten te doen ontstaan die tot het zonnestelsel behoren.
Dit alles maakt het zonnestelsel een overblijfsel van wat er lang geleden is gebeurd. De protostellaire schijf is van groot belang voor onderzoek naar de vorming van planeten en sterren. Tegenwoordig zoeken wetenschappers voortdurend naar planeten rond andere sterren die andere zonnestelsels simuleren. Dit alles hangt nauw samen met de manier waarop accretieschijven werken.
Hulpprogramma om zwarte gaten te ontdekken
Wetenschappers denken dat alle sterrenstelsels een zwart gat in hun centrum hebben. Sommigen van hen hebben zwarte gaten met een massa van miljarden zonsmassa's. Anderen hebben echter alleen heel kleine zwarte gaten zoals het onze. Om de aanwezigheid van een zwart gat te detecteren, is het noodzakelijk om het bestaan van een bron te kennen van iets dat het van massa kan voorzien.
Er wordt getheoretiseerd dat een zwart gat een binair systeem is waar een ster omheen draait. Einsteins relativiteitstheorie voorspelt dat de ster metgezel dichter bij het zwarte gat komt totdat het zijn massa begint op te geven wanneer het dichterbij komt. Maar door de rotatie van de ster is het mogelijk dat er een accretieschijf ontstaat en dat de massa in het zwarte gat terecht komt. Dit hele proces verloopt veel langzamer. Wanneer een massa in het zwarte gat valt, voordat het verdwijnt, bereikt het de snelheid van het licht. Dit staat bekend als gebeurtenis horizon.
Ik hoop dat u met deze informatie meer te weten kunt komen over de aangroei en de kenmerken ervan.