Supernova

In het universum "sterven" dingen ook op de een of andere manier, ze zijn niet eeuwig. De sterren die we boven de hemel zien, hebben ook een einde. De manier waarop ze sterven veroorzaakt een supernova​ Vandaag gaan we ons concentreren op wat een supernova is, hoe deze wordt gevormd en welke consequenties het heeft dat er een in het universum is.

Als je meer wilt weten over de supernova, dan is dit jouw bericht.

Wat is een supernova

Dit alles van supernovae vindt zijn oorsprong in 1604, bij de astronoom Johannes Kepler​ Deze wetenschapper ontdekte de verschijning van een nieuwe ster aan de hemel. Het gaat over het sterrenbeeld Ophiuchus. Dit sterrenbeeld kon het maar 18 maanden zien. Wat op dat moment niet werd begrepen, is dat wat Kepler werkelijk in de lucht zag, was niets meer dan een supernova. Nu weten we al wat supernovae is en hoe we ze in de lucht zien. Bijvoorbeeld, Cassiopeia het is een supernova.

En het is dat de supernova niets meer is dan de explosie van een ster die plaatsvindt als het einde van de levensfase van een ster. Het zijn kleine staten die alle materie die zich in de ster bevond in alle richtingen lanceren. Wetenschappers hebben zich altijd afgevraagd waarom sterren op deze manier exploderen terwijl ze al doodgaan. Het is bekend dat een ster explodeert wanneer de brandstof die energie genereert in de kern van de ster opraakt. Dit veroorzaakt de stralingsdruk die continu voorkomt dat de ster instort en de ster bezwijkt voor de zwaartekracht.

Wanneer dit gebeurt, geeft het aanleiding tot stellaire residuen die niet stabiel zijn tegen de zwaartekracht en die op geen enkel moment stopt. Immers, zoals veel dingen die we hier op aarde hebben die afhankelijk zijn van brandstof, gebeurt hetzelfde in een ster. Zonder die brandstof die de ster voedt, het kan niet blijven schijnen in de lucht.

Er zijn twee soorten supernovae. Degenen die zijn gevormd met een massa van 10 keer die van de zon en degenen die minder massief zijn. Sterren die tien keer zo groot zijn als de zon, worden massieve sterren genoemd. Deze sterren produceren een veel grotere supernova wanneer ze op hun einde komen. Ze zijn in staat om na de explosie een stellair residu te produceren dat ofwel een neutronenster of een zwart gat.

Mechanisme van de sterren

Er is een ander systeem dat ervoor zorgt dat een supernova verschijnt en dat is niet door de explosie van een ster. Het staat bekend als het "kannibaal" -mechanisme. en het resulteert in het verschijnen van een supernova waar een witte dwerg zijn partner opeet, om zo te zeggen. Om dit te laten gebeuren, is een binair systeem nodig. En het is dat een witte dwerg niet kan exploderen, maar geleidelijk afkoelt als de brandstof opraakt. Het wordt geleidelijk kleiner en minder lichtgevende porie.

Daarom vereist dit mechanisme voor het creëren van een supernova een binair systeem waarin de fusie van de ene witte dwerg met de andere kan plaatsvinden. Het kan ook gebeuren dat de kern van een ster die al in de laatste fase van de evolutie is, zijn metgezel opeet. In het geval van deze binaire systemen moet de witte dwerg die op het punt staat te sterven, de materie die hij nodig heeft van zijn partner krijgen totdat hij een bepaalde massa vormt. Normaal gesproken heeft die massa een maximale grootte die gewoonlijk 1,4 keer de grootte van de zon is.​ Bij deze limiet, de Chandrasekhar-limiet genoemd, zorgt de snelle compressie die binnenin plaatsvindt ervoor dat de thermonucleaire brandstof die de supernova vormt, opnieuw ontsteekt. Deze thermonucleaire brandstof is niets meer dan een mengsel van koolstof en zuurstof met een hoge dichtheid.

De enige manier om dit te doen, is dat een andere ster er massa naar kan overbrengen, en dit is alleen mogelijk in een binair systeem. Wanneer dit gebeurt, explodeert de stervende ster en neemt zijn zus mee, zonder dat er een overlevende achterblijft. Dit is wat er in 1604 gebeurde met de ster van Kepler.

Na de explosie van deze binaire systemen blijven alleen stof- en gaswolken over. In sommige gevallen is het mogelijk dat de begeleidende ster die van zijn oorspronkelijke locatie kan bewegen, blijft bestaan ​​vanwege de grote schokgolf die de explosie heeft veroorzaakt.

Een supernova gezien vanaf de aarde

Zoals we in dit artikel verschillende keren hebben vermeld, kon Kepler in 1604 een supernova in de lucht zien. Op dat moment wist hij natuurlijk niet helemaal zeker wat hij zag. Dankzij de technologie die vandaag wordt ontwikkeld, hebben we meer geavanceerde en efficiënte meet- en observatie-instrumenten degenen onder ons die zelfs buiten de Melkweg stellaire explosies kunnen waarnemen.

Ze hebben sterexplosies bewoond die geschiedenis hebben geschreven en die vanaf onze planeet zijn waargenomen. Deze supernovae zagen eruit alsof het nieuwe stellaire objecten waren en namen enorm toe in helderheid. Dit ging zo door, tot het punt dat het het helderste object aan de hemel werd. Stel je voor dat je elke dag het universum observeert en plotseling, op een dag, visualiseer je een heel helder object in de lucht. Het is waarschijnlijk een supernova.

De supernova die Kepler waarnam, is bekend Het was helderder dan de planeten van de Zonnestelsel zoals Jupiter en Mars, maar minder dan Venus​ Het moet ook gezegd worden dat de helderheid geproduceerd door de supernova minder is dan die geproduceerd door de zon en de maan. Je moet ook rekening houden met de snelheid die het licht nodig heeft om de aarde te bereiken en de afstand kennen waarop de supernova plaatsvindt. Als deze explosie buiten de Melkweg plaatsvindt, zien we waarschijnlijk een explosie die al heeft plaatsgevonden, maar dat het langer duurt voordat het beeld ons bereikt vanwege de afstand waarop we ons bevinden.

Ik hoop dat je met deze informatie meer te weten kunt komen over de supernova.