Als je geologie studeert, heb je vast en zeker gehoord een oceaanrug. Het concept wordt uitgelegd in een ietwat complexe context. Het behoort tot theorieën over aardvorming zoals platentektoniek. Het zijn deze theorieën die de oorsprong van de oceaanruggen ondersteunen.
En het is dat een oceanische rug niets meer is dan een onderwaterbergketen gevormd door de verplaatsing van tektonische platen. Wil je weten wat de oorsprong, kenmerken en soorten oceaanruggen zijn die op onze planeet bestaan?
Kenmerken en oorsprong van een oceanische rug
Wanneer er zich onder de oceanen meerdere mid-oceanische ruggen vormen, ontstaan onder de zee authentieke bergsystemen. De grootste onderwaterbergketens ter wereld overspannen een afstand van 60.000 kilometer. De oceaanruggen worden gescheiden door de oceaanbekkens.
Zijn oorsprong wordt gegeven door de beweging van de tektonische platen die de aardkorst vormen. De sedimenten die zich ophopen in onderzeese bergketens zijn minstens tien keer dikker dan die op het vasteland. Dit geeft aanleiding tot de geosyncline-theorie. Dit is de theorie die stelt dat de continentale korst groeit dankzij de progressieve en massieve opeenhopingen die voortkomen uit oude en gevouwen geosynclines. Na verloop van tijd zijn ze uitgehard en geconsolideerd tot huidige platen.
Structuur van de dorsale
De overgrote meerderheid van deze onderwaterbergketens kan bereiken meet tussen 2000 en 3000 meter hoog. Ze hebben over het algemeen een ruig terrein, met brede hellingen en zeer uitgesproken ruggen. Wanneer deze ruggen een diepe spleet hebben, wordt dit genoemd zinkende vallei of kloof. Talrijke ondiepe aardbevingen en vulkaanuitbarstingen komen voor in kloven waarin grote hoeveelheden basalt vrijkomen.
Het basalt geeft vorm aan de gehele zeebodem. Aan de zijkanten van de bergkam nemen de dikte van de vulkanische korst en de dikte van de sedimenten toe. Er zijn ook onderwatervulkanen, maar die zijn verspreid en eenzaam. Je hoeft niet per se in een kloof te zitten.
De richels van de richels kunnen lateraal worden verplaatst langs grotere secties die overeenkomen met de breukzones. Wanneer we een grens tussen twee platen tegenkomen, stijgt hete, gesmolten lava naar de oppervlakte. Zodra het aankomt, koelt het af en stolt het terwijl de oudste korst zich aan beide zijden van de rand scheidt.
Dit is altijd scrollen. Het bewijs hiervan is dat de beweging van de oceaanruggen op sommige punten in de Atlantische Oceaan is gemeten. Er zijn verplaatsingen tot twee centimeter per jaar geregistreerd. Aan de andere kant, in de oostelijke Stille Oceaan, metingen van verplaatsing en gegevens van 14 cm per jaar zijn verkregen. Dit betekent dat mid-oceanische ruggen niet overal met dezelfde snelheid bewegen. De verandering in het ondergedompelde volume van de ruggen veroorzaakt kleine veranderingen in het zeeniveau op geologische schaal. Als we verwijzen naar de geologische schaal, spreken we van duizenden jaren.
Complexiteit van een oceaanrug
Op de ruggen van de ruggen kunnen we hydrothermische scheuren vinden. Een stoom met een hoog mineraalgehalte komt eruit en maakt het bij een temperatuur van 350 graden. Wanneer mineralen worden afgezet, doen ze dit door kolomachtige structuren te vormen waarvan het fundamentele gehalte metaalsulfideverbindingen is. Deze sulfiden zijn in staat minder vaak voorkomende dierkolonies te ondersteunen. Deze verbindingen spelen een belangrijke rol in het functioneren van mariene ecosystemen. Hierdoor is de samenstelling van het water stabieler.
De nieuwe oceanische korst die in de ruggen wordt gegenereerd met een deel van de bovenmantel van de bovenmantel en de korst vormt de lithosfeer. Alle mariene centra strekken zich uit over de mid-oceanische ruggen. Om deze reden zijn veel van de kenmerken die op deze plaatsen worden aangetroffen, uniek.
Ze zijn het onderwerp van veel studies. Om de samenstelling en evolutie van de ruggen grondig te kennen, worden basaltlava bestudeerd. Deze lava's worden geleidelijk begraven door sedimenten die over het hele oppervlak worden afgezet. Bij talrijke gelegenheden is de warmtestroom het sterkst binnen de ruggen in de rest van de wereld.
Het is heel gebruikelijk dat er aardbevingen plaatsvinden langs de ruggen en vooral in de transformatiefouten. Deze fouten voegen zich bij de compensatie noksegmenten. De aardbevingen die zich in deze gebieden voordoen, worden diepgaand bestudeerd om informatie te verkrijgen over het inwendige van de aarde.
Dorsale spreiding
Aan de andere kant is er een sterke relatie tussen de diepten die een oceanische rug heeft met zijn leeftijd. In het algemeen is aangetoond dat de diepte van de oceaan evenredig is met de vierkantswortel van de ouderdom van de korst. Deze theorie is gebaseerd op de relatie tussen leeftijd en de thermische contractie van de oceanische korst.
De meeste afkoeling voor de vorming van de oceaanruggen vond ongeveer 80 miljoen jaar geleden plaats. Op dat moment de diepte van de oceaan het was maar 5 km. Momenteel is het meer dan 10.000 meter diep bekend. Omdat deze afkoeling een functie is van ouderdom, zijn langzaam uitbreidende ruggen, zoals de Mid-Atlantische Rug, smaller dan sneller uitbreidende ruggen, zoals de East Pacific Ridge.
De breedte van de nok kan worden berekend op basis van de spreidingssnelheid. Ze zetten meestal ongeveer 160 mm per jaar uit, wat op menselijke schaal niet significant is. Op geologische schaal is het echter merkbaar. De langzaamste cijfers zijn die ze worden verspreid vanaf slechts 50 mm per jaar en het snelst tot 160 mm.
Degenen die langzamer uitbreiden, hebben een kloof en de snellere niet. Langzaam uitbreidende gescheurde ruggen hebben een ongelijke topografie op hun flanken, terwijl snellere spreidende ruggen veel gladdere flanken hebben.
Zoals je kunt zien, is een oceanische bergrug complexer dan het lijkt. De dynamiek ervan wordt bepaald door de aardse activiteit die continu in beweging is.
Heel cool!