Een van de meest verontrustende effecten van klimaatverandering is de stijging van de zeespiegel door het smelten van de poolijskappen. De meeste kuststeden kunnen sterk worden beïnvloed door deze zeespiegelstijging. Daarom wordt er voortdurend onderzoek gedaan om te proberen te voorspellen hoe deze stijging van de zeespiegel zal beïnvloeden.
Een recente studie schat dat de zeespiegel zou kunnen stijgen twee meter hoog tegen het jaar 2100. Dit brengt nieuwe wetenschappelijke en technische uitdagingen met zich mee om beheeralternatieven te zoeken en te proberen de gevolgen van klimaatverandering te beteugelen en deze zeespiegelstijging te verminderen.
Deze schattingen die door deze studie worden voorspeld, zijn nogal pessimistisch als we ze vergelijken met andere die in eerdere studies zijn uitgevoerd. Omdat we steeds meer variabelen kennen over klimaatverandering, is deze studie gebaseerd op een beter begrip van hoe de Antarctische ijskap zich in het verleden heeft gedragen in het licht van andere archaïsche klimaatveranderingen en opwarming van de aarde. Op deze manier kan een analyse worden gemaakt van hoe deze ijskap zal worden beïnvloed door onze toekomstige klimaatverandering.
Deze schattingen stellen zowel de wetenschappelijke gemeenschap als de politici voor grote uitdagingen. De studie is gepubliceerd in het tijdschrift Wetenschap en is ontwikkeld door de experts Michael Oppenheimer van Princetown University en Richard Alley van Pennsylvania State University. Voor hen ligt de grootste moeilijkheid van de stijgende zeespiegel bij die mensen die beslissingen moeten nemen over het kustbeleid van steden. De moeilijkheid is dat de besluitvorming moet worden gebaseerd op wetenschappelijke voorspellingen en projecties die al dan niet een foutmarge hebben en die snel kan variëren, afhankelijk van het werk dat wereldwijd tegen klimaatverandering wordt verricht.
Het heeft ook moeilijkheden voor wetenschappers omdat het in hen verblijft een grote verantwoordelijkheid om deze schattingen met zo min mogelijk onzekerheidsmarge te kunnen genereren om met de grootst mogelijke precisie projecties voor de toekomst te maken.
Glaciale stromingen
Een van de belangrijkste redenen voor de onzekerheid van deze voorspellingen en voor de moeilijkheid om te voorspellen is glaciale stromingen. Veranderingen in de zeespiegel zijn beperkt door ijsstromen. IJsstromen zijn gebieden met ijskappen die veel sneller bewegen dan de rest van het ijs eromheen. Ze zijn meestal gevormd uit ijs en bewegen met grote snelheid. Soms kan het snelheden bereiken van 1 km per jaar.
De experts in dit onderzoek zijn van mening dat de berekeningen van de Antarctische ijskap nog steeds onvoldoende en moeilijk zijn. Op deze manier beperken ze fysiek begrip en voorspelling. Volgens de studies waarop ze voor het artikel zijn gebaseerd, zou het gebied van de Thwaites-gletsjer, in West-Antarctica, de meest waarschijnlijke plaats zijn voor een snel verlies van ijs, met als gevolg impact op zeeniveau. Dit gebied, gelegen aan de Amundsenzee, is aangetast door een voortdurende en versnelde terugtrekking van gletsjers.
Oppenheimer heeft verzekerd dat ze een onderzoeksprogramma nodig hebben dat zich richt op het veld en op observaties van de delen van Antarctica die zijn kwetsbaarder voor de gevolgen van klimaatverandering. De baai van de Amundsenzee heeft een speciale nadruk omdat het een nogal onstabiel gebied is. Hoewel ze ook geloven dat ze zich voor de stijging van de zeespiegel en de toekomstige voorspelling niet alleen op Antarctica moeten concentreren, maar ook op Groenland
Deze situatie voor de toekomst motiveert een combinatie van voorspellende modellen en observatie om de evolutie van gletsjers te karakteriseren en de precisie te vergroten. Om het goed te kunnen observeren moet je behouden en uitbreiden satellietmonitoring boven de ijskappen om de stijging van de zeespiegel beter te kunnen zien.
Uitstekende informatie.