Er is altijd een grote nieuwsgierigheid geweest naar de enige satelliet die onze planeet heeft als de maan. Onze natuurlijke satelliet heeft een gemiddelde afstand tot onze planeet van 384,403 km. En het is dat de andere kant van de maan onzichtbaar is vanaf de aarde, dus het is onmogelijk om foto's van het gezicht te maken zonder het gebruik van ruimtesondes. Een van de curiositeiten die de meeste aandacht trekt, zijn de kraters op de maan.
In dit artikel gaan we je vertellen over alle kenmerken, vorming en curiositeiten van kraters op de maan.
hoofdkenmerken
Laten we eerst enkele kenmerken analyseren en onze natuurlijke satelliet hebben om alles te kunnen begrijpen met betrekking tot de kraters op de maan. De diameter van deze satelliet is 3474 kilometer. De donkere kant van de maan verschilt van het gezicht, zowel in termen van gemiddelde hoogte als in de snelheid van vorming van wat er toe doet. De meeste foto's die de meeste impact hebben op kijkers op het oppervlak van de maan die worden verzonden dankzij ruimtesondes, zijn van de zijkant die niet zichtbaar is vanaf onze planeet.
De oorsprong van de maan is altijd onderwerp van wetenschappelijk debat geweest. Er zijn verschillende theorieën over de vorming ervan en ze nemen allemaal hun toevlucht tot analyse van de maanrotsen om te zien dat er interessante theorieën kunnen worden gegeven. De materialen waaruit rotsen bestaan, zijn afkomstig uit de mantel van grote planetaire objecten. Bijvoorbeeld door de botsing van deze materialen tot een grote beweging van zeer jonge aarde en informatie.
En is dat de maan zijn oorsprong kan hebben als gevolg van de aangroei van het materiaal dat tijdens de grote crisis is verdreven? Bij het begin van de schepping van onze planeet ervoer het een grote botsing met een planeet ter grootte van Mars, die ook zijn onderscheid had tussen kern, liefdevolle aardkorst. De botsing vond plaats bij een bepaalde inslaghoek en een relatief hoge snelheid waardoor de twee metalen kernen smolten. Hoewel de kernen met elkaar versmolten raakten, de mantelmaterialen van de twee objecten werden verdreven, hoewel het door de zwaartekracht aan de aarde is gebonden. De meeste materialen op de maan zijn materialen die langzaam zijn geagglomereerd rond wat vandaag de satelliet zou worden.
Kraters op de maan
Wetenschappers hebben altijd de ouderdom van rotsen op zowel onze planeet als op de maan bestudeerd. Deze rotsen zijn afkomstig uit bewegwijzerde regio's die hebben kunnen bepalen wanneer de kartels zich hebben gevormd. Door alle gebieden te bestuderen die een lichtere kleur van de maan hebben en die bekend staan als plateaus, hebben wetenschappers informatie gevonden over de vorming van de maan. En het is dat het ongeveer 4.600 tot 3.800 miljoen jaar geleden werd gevormd, en de rest van de rotsen die op het oppervlak van de maan vielen, meldden dat het vrij snel gaat. De regen van rotsen is gestopt en sindsdien hebben ze weinig kraters gevormd.
Sommige gesteentemonsters die uit deze kraters zijn gehaald, worden bassins genoemd en stellen leeftijden vast van ongeveer 3.800 tot 3.100 miljoen jaar. Er zijn ook monsters verkregen van enkele gigantische objecten die op asteroïden lijken, die de maan troffen net toen de rotsachtige regen ophield.
Kort na deze gebeurtenissen kon de overvloedige lava alle bassins vullen en de donkere zeeën doen ontstaan. Dit verklaart waarom er weinig kraters in de zeeën zijn en in plaats daarvan er nogal wat op de plateaus. En het is dat er op de plateaus niet zoveel lavastromen waren die verantwoordelijk waren voor het uitwissen van de oorspronkelijke kraters toen het oppervlak van de maan door dit planetarium werd gebombardeerd tijdens de vorming van de zonnestelsel.
Het verste deel van de maan heeft maar één 'merrie', aldus wetenschappers Ze denken dat dit gebied wordt vertegenwoordigd door de beweging van de maan 4.000 miljard jaar geleden.
Maangeografie
Om kraters op de maan te kunnen bestuderen, moeten we de maangeografie kennen. En verschillende vlakten die vlak zijn of deel hebben uitgemaakt van een zee. Zoals te verwachten, hebben er ook zeeën bestaan op de satelliet van de maan. De grootste daarvan is de Mare Imbrium, in het Spaans bekend onder de naam van de regenzee, met een diameter van ongeveer 1120 kilometer.
Er zijn ongeveer 20 kwaden die het belangrijkst zijn aan de kant van de maan die naar de aarde gericht is. Vanaf nu moeten we onderscheid maken tussen de twee kanten van de maan: enerzijds de kant die vanaf onze planeet te zien is en anderzijds de kant die vanaf de aarde onzichtbaar is. In de belangrijkste zeeën van de maan zijn de Mare Serenitatis (Sea of Serenity), Mare Crisium (Sea of Crisis) en Mare Nubium (Sea of Clouds). Al deze kwaden worden als vlaktes beschouwd en zijn niet helemaal vlak. Het heeft een geografie die wordt doorkruist door kliffen en vol kraters op de maan. Bovendien wordt het oppervlak van deze zeeën ook vaak onderbroken door de werking van verschillende kliffen en enkele hoge muren.
We kunnen de verschillende zeeën van de maan vinden, omringd door grote bergen en bergketens die namen kregen die gelijk waren aan die van de aardse bergketens: Alpen, Pyreneeën en Karpaten. De hoogste bergketen van de maan is Leibniz, waarvan de hoogste toppen een hoogte van 9.140 meter kunnen bereiken, dat wil zeggen hoger dan de Mount Everest, aangezien dit de hoogste op onze planeet is.
Er zijn duizenden kraters op de maan en ze kunnen elkaar vaak overlappen. Dit zorgt ervoor dat er meer dan duizend diepe valleien zijn die bekend staan als maanspleten. Deze scheuren hebben meestal een diepte en diameter van tussen 16 en 482 kilometer lang en ongeveer 3 kilometer of minder breed. De oorsprong van deze scheuren werd gegeven door scheuren in het oppervlak die de norm vormen van de nog zwakkere gebieden veroorzaakt door een soort hitte en interne uitzetting.
Met deze informatie hoop ik dat je meer te weten kunt komen over de kraters op de maan en het oppervlak van onze satelliet.