Een paar dagen geleden gaf een wetenschappelijk rapport dat verscheen in "Scientific Reports" 7 (het artikelnummer is 5828 van 2017) aanleiding tot meer dan verontrustende conclusies. Methaan dat is opgesloten in poolijs uit discontinue permafrost komt vrij. Om het belang van de ernst van deze gebeurtenis te begrijpen, moeten we eerst in gedachten houden dat dit zakken met methaangas zijn die in ijs zijn opgesloten en die, eenmaal ontdooid, permanent worden ontdooid. Het vrijkomen van methaangas heeft een zeer krachtig broeikaseffect. Het is 20/30 keer krachtiger en negatief met betrekking tot kooldioxide.
Volgens de statistieken van de onderzoeken is methaangas de derde oorzaak van de temperatuurstijging op aarde. Het probleem hier ligt in de liberalisering van dat methaan dat vastzat en zich onder het ijs heeft opgehoopt, dat nu vrijkomt. Onderbroken permafrost, genoemd naar zijn verschillen met de meer recente en bevroren lagen, werd gevormd in het Pleistoceen. De impact die dit kan hebben, zal groot zijn vanwege het feedbackeffect. Het vrijkomende methaangas verhoogt de opwarming, waardoor het ontdooien toeneemt, waardoor er meer methaangas vrijkomt uit gebieden die niet opnieuw zullen worden bevroren ... enz.
Hoe is het onderzoek tot stand gekomen?
De studie, die werd uitgevoerd in de 13.000 km2 grote Mackenzine-delta. Het is de tweede arctische delta. Het bestudeerde gebied was 320 km van west naar oost en 240 km van noord naar zuid. Metingen werden uitgevoerd aan boord van het ruimtevaartuig Polar 5 van het Alfred Wegener Helmholtz Instituut, Centrum voor Poolwetenschappen en Maribas. Hoewel het onderzoek onlangs is gepubliceerd, lag de periode dat het onderzoek aan boord van het vliegtuig duurde tussen 2012 en 2013. Inclusief in totaal 5 vliegdagen en 44 vliegroutes voor het eerste jaar en 7 vliegdagen plus 40 routes het tweede jaar.
De metingen van het ruimtevaartuig werden gedaan met een neuskop van 3 meter, inclusief een sonde met 5 gaten om de 3D-windvector te meten die aan de voorkant van het vliegtuig was gemonteerd. De bemonsteringslucht werd uit een inlaat boven de cabine gehaald en in 200 werden alleen methaangasconcentraties geanalyseerd op een RMT-2012. In 2013 werd het geanalyseerd in een Fast Greenhouse Gas-analyser FGG24EP, voor zowel methaangas, kooldioxide als waterdamp.
Welke conclusies worden uit het onderzoek getrokken?
Het onderzoek werd uitgevoerd in de discontinue permafrost van de Mackenzie Delta, Canada. De sterke methaangasemissies die worden ervaren, werden gemeten over 10.000 km2. Permafrost bleek te fungeren als een grote ijskap die minerale en fossiele bronnen opslaat.
Permafrost verdunnen
Ten eerste kan het dunner worden van de permafrost in een warmer klimaat niet alleen resulteren in een verhoogde uitstoot van biogeen methaangas. Maar ook door toenemende emissies van geologisch methaangas, dat momenteel gevangen zit onder de continue en dikke permafrost. Omdat er nieuwe emissieroutes ontstaan door het ontdooien van permafrost.
Ontdooide permafrost in Alaska. Foto verstrekt door NASA
Er zijn meer gebieden dan degene die zijn bestudeerd met vergelijkbare omstandigheden
Ten tweede zouden andere Arctische regio's met aardgas- en oliereserves, die momenteel worden bedekt door aanhoudende permafrost, kunnen worden meegenomen bij het aanpakken van toekomstige methaangasemissies, als het permanent ontdooien van de permafrost aanhoudt.
Feedback-effect
Ten derde geven de resultaten van wetenschappers aan dat geologische emissies van methaangas aanzienlijk kunnen bijdragen aan het feedbackeffect. Permafrost-Carbon-Climate (technischer). Vooral in permafrostgebieden die kwetsbaar zijn voor ontdooien en daarom meer aandacht verdienen.
De ravage die de opwarming van de aarde veroorzaakt, wordt in alle landen steeds duidelijker. De vraag is of het voldoende is om alleen de CO2-uitstoot te verminderen, of dat er meer aan moet worden gedaan. De vicieuze cirkel die wordt betreden, het lijkt erop dat het niet zomaar stopt.