Vandaag gaan we het hebben over een aspect dat verband houdt met platentektoniek: het transformeren van fouten. Het bestaan ervan heeft de vorming van vele soorten reliëfs bepaald en is van groot belang in de geologie. In dit bericht leer je wat een transformerende fout is en hoe deze wordt gegenereerd. Daarnaast leer je welke impact het heeft op de geologie van het terrein.
Wilt u alles weten over deze storingen? Blijf lezen 🙂
Soorten randen tussen platen
Zoals de theorie van de platentektoniek zegt, is de aardkorst verdeeld in tektonische platen. Elke plaat beweegt met een constante snelheid. Aan de randen tussen platen is er verhoogde seismische activiteit vanwege wrijvingskracht. Er zijn verschillende soorten randen tussen platen, afhankelijk van hun aard. Ze zijn afhankelijk van of plaque wordt vernietigd, gegenereerd of eenvoudigweg wordt getransformeerd.
Om de oorsprong van de transformatiefouten te weten, moeten we de soorten randen kennen die tussen platen bestaan. Ten eerste vinden we de divergerende randen. Daarin worden de randen van de platen gescheiden door het creëren van oceaanbodem. De tweede is de convergerende rand waar twee continentale platen botsen. Afhankelijk van het type plaat heeft het een ander effect. Ten slotte vinden we passieve randen, waarin geen plaque wordt gemaakt of vernietigd.
Aan de passieve randen zijn er schuifspanningen van de platen. Borden kunnen oceanisch, continentaal of beide zijn. De transformerende fouten werden ontdekt op die plaatsen waar de platen bewegen als slecht uitgelijnde segmenten in een oceanische rug. Aan het begin van deze theorie dacht men dat de oceaanruggen ze waren gevormd door een lange en ononderbroken ketting. Dit was te wijten aan horizontale verplaatsing langs de fout. Als je echter goed kijkt, kan worden gezien dat de verplaatsing precies parallel was langs de fout. Dit zorgde ervoor dat de noodzakelijke richting om de verplaatsingen van de oceanische rug te produceren niet optrad.
Ontdekking van transformerende fouten
Transformatiefouten werden ontdekt kort voor de uiteenzetting van de theorie van de platentektoniek. Het werd gevonden door wetenschapper H.Huzo Wilson in 1965. Hij behoorde tot de Universiteit van Toronto en suggereerde dat deze fouten verband houden met de wereldwijde actieve banden. Deze banden zijn de convergerende en divergerende randen die we eerder hebben gezien. Al deze wereldwijd actieve banden zijn verenigd in een continu netwerk dat het aardoppervlak in stijve platen verdeelt.
Zo werd Wilson de eerste wetenschapper die suggereerde dat de aarde uit afzonderlijke platen bestond. Hij was ook degene die kennis gaf over de verschillende verplaatsingen die op de breuken bestaan.
hoofdkenmerken
De meeste transformatiefouten voegen zich bij twee segmenten van een mid-oceanische rug. Deze fouten maken deel uit van breuklijnen in de oceanische korst die bekend staan als breukzones. Deze zones omvatten de transformerende fouten en alle uitbreidingen die inactief blijven binnen de plaat. De breukzones ze worden om de 100 kilometer langs de as van de oceanische kam aangetroffen.
De meest actieve transformerende fouten zijn die welke alleen worden aangetroffen tussen twee verplaatste segmenten van de kam. Op de oceaanbodem bevindt zich een segment van de rug dat in de tegenovergestelde richting beweegt van de oceaanbodem die wordt gegenereerd. Dus tussen de twee noksegmenten wrijven de twee aangrenzende platen terwijl ze langs de breuk reizen.
Als we weggaan van het actieve gebied van de richels van de ruggen, vinden we enkele inactieve gebieden. In deze gebieden blijven de breuken behouden alsof het topografische littekens waren. De oriëntatie van de gebroken gebieden is parallel aan de bewegingsrichting van de plaat op het moment dat deze werd gevormd. Daarom zijn deze structuren belangrijk bij het in kaart brengen van de bewegingsrichting van de plaat.
Een andere rol die transformatiefouten hebben, is om de middelen te bieden waarmee de oceanische snede, die is gemaakt op de ruggen van de bergkam, Het wordt vervoerd naar de vernietigingsgebieden. Deze gebieden waar platen worden vernietigd en weer in de aardmantel worden ingebracht, worden oceaansleuven of subductiezones genoemd.
Waar zijn deze fouten?
De meeste van de transformerende fouten worden aangetroffen in de oceaanbekkens. Zoals eerder vermeld. er zijn verschillende plaatranden. Daarom kruisen sommige fouten de continentale korst. Het bekendste voorbeeld is de San Andreas-fout in Californië. Deze fout veroorzaakt tal van aardbevingen in de stad. Hij weet zo dat er een film is gemaakt die de vernietiging simuleert die door de mislukking is veroorzaakt.
Een ander voorbeeld is de Alpenfout in Nieuw-Zeeland. De San Andreas-breuklijn verbindt een uitbreidingscentrum in de Golf van Californië met de Cascade-subductiezone en de Mendocino Transforming Fault, gelegen langs de noordwestkust van de Verenigde Staten. De Pacifische plaat beweegt in noordwestelijke richting langs de hele San Andreas-breuk. Om deze voortdurende beweging te volgen, door de jaren heen het gebied van Baja California zou een apart eiland kunnen worden van de hele westkust van de Verenigde Staten en Canada.
Aangezien dit op geologische schaal zal gebeuren, is het op dit moment niet zo belangrijk om je zorgen te maken. Wat absolute zorg zou moeten zijn, is de seismische activiteit die de fout veroorzaakt. In deze gebieden vinden tal van seismische bewegingen plaats. Aardbevingen zijn bepalende factoren voor rampen, verlies van eigendommen en levens. De gebouwen van San Andrés zijn voorbereid om aardbevingen te weerstaan. Afhankelijk van de ernst van de situatie kan dit echter tot echte rampen leiden.
Zoals u kunt zien, zijn onze aardkorst en oceaankorst moeilijk te begrijpen. De werking ervan is vrij complex en de detectie ervan wordt meer noodzakelijk. Met deze informatie zult u meer te weten kunnen komen over de transformerende fouten en de gevolgen voor het land en het maritieme reliëf.