In de verschillende lagen van de aardeWe hebben gezien hoe het binnenste van onze planeet is verdeeld in verschillende lagen. De korst, de mantel en de kern zijn de belangrijkste lagen waarin het interieur van onze planeet is verdeeld in termen van de aard van de materialen. Je moet bedenken dat elke laag zijn kenmerken en zijn functie heeft op de planeet en in de ontwikkeling van levende wezens. Vandaag gaan we ons concentreren op het uitleggen van de continentale korst op een meer gedetailleerde manier.
Als je meer wilt weten over de interne en externe geologie van onze planeet, kun je er hier meer over leren.
Lagen van de aarde en hun functie
De kern van de aarde bestaat uit gesmolten gesteente en grote hoeveelheden gesmolten ijzer en nikkel. Deze metalen vormen het magnetisch veld van de aarde dat ons beschermt tegen externe elementen van de Zonnestelsel hoe kan de asteroïden en meteorieten of de zonnewind en zijn straling.
Aan de andere kant bevindt zich in de mantel de laag rotsen en zand met verschillende dichtheden. Deze variatie in dichtheden veroorzaakt de convectiestromen die verantwoordelijk zijn voor de beweging en verplaatsing van de tektonische platen. Door deze beweging van de platen, de continenten hebben het reliëf van de wereld bij vele gelegenheden veranderd. De continenten waren niet op dezelfde manier gerangschikt als nu. Bijvoorbeeld dankzij de kennis van alfred wegener Het was bekend dat de aarde bestond uit een supercontinent genaamd Pangaea.
Vanwege de beweging van tektonische platen het bewoog zich met een snelheid van ongeveer 2-3 cm per jaar weg totdat het de huidige positie had. Tegenwoordig blijven de continenten echter in beweging. Wat is geen waarneembare beweging voor de mens. De continenten hebben de neiging om weg te trekken.
Aan de andere kant hebben we de buitenste laag van de planeet, de aardkorst. Het is in de aardkorst waar levende wezens en alle meteorologie die we kennen zich ontwikkelen.
Aardkorst en zijn kenmerken
De aardkorst is ongeveer 40 km lang en is verdeeld in de continentale korst en de oceanische korst. In de continentale korst is het bekende Continentaal platform waar de grootste hoeveelheden flora en fauna, mineralen en fossiele brandstoffen zoals olie en aardgas worden aangetroffen. Hierdoor is dit gebied van groot economisch belang voor alle landen van de wereld.
De aardkorst is de laag die slechts 1% van de massa van het gehele hemellichaam uitmaakt. De grens tussen de aardkorst en de mantel is de Mohorovicische discontinuïteit. De dikte van deze laag is niet overal uniform, maar verschilt per oppervlak. In het aardse deel is het meestal tussen de 30 en 70 km dik, terwijl het in de oceanische korst slechts 10 km dik is.
Men kan zeggen dat het het meest heterogene deel van de planeet is, aangezien het continentale gebieden heeft die onderhevig zijn aan veranderingen die worden veroorzaakt door verschillende geologische agentia en andere externe krachten die het reliëf opbouwen of vernietigen, zoals de elementen van het weer.
De verticale structuur van de korst is, zoals we al zeiden, verdeeld in continentale en oceanische korst. De continentale korst heeft een bovenlaag met compositie erin meerderheid graniet en met een lagere meerderheid basalt. Aan de andere kant heeft de oceanische korst geen granietlaag en zijn zowel de leeftijd als de dichtheid lager.
Kenmerken van de continentale korst
We gaan de kenmerken van de continentale korst analyseren. Zoals we al zeiden, is het de meest complexe laag en de dikste. Er zijn de hellingen en het continentaal plat. We onderscheiden drie verticale lagen in de continentale korst:
- Sedimentaire laag. Het is het bovenste deel en degene die min of meer is gevouwen. In sommige delen van de aarde bestaat deze laag niet, terwijl hij op andere plaatsen meer dan 3 km dik is. De dichtheid is 2,5 gr / cm3.
- Granietlaag. Het is een laag waar een grote verscheidenheid aan metamorfe gesteenten wordt aangetroffen, zoals gneissen en mycaschisten. De dichtheid is 2,7 gr / cm3 en de dikte ligt meestal tussen 10 en 15 km.
- Basalt laag. Het is de diepste van de 3 en is meestal tussen de 10 en 20 km dik. De dichtheid is 2,8 gr / cm3 of iets hoger. Er wordt gedacht dat de compositie tussen gabbros en amfibolieten ligt. Tussen deze lagen graniet en basalt kan er een ruw contact zijn dat kan worden waargenomen door P- en S-golven bij aardbevingen. Dit is waar de discontinuïteit van Conrad wordt vastgesteld.
Structuren van de continentale korst
Het structurele model van de aarde bevat een aantal meer gedefinieerde gebieden op het aardoppervlak. Deze verschillen worden gezien tussen kratons en bergketens.
- Cratons het zijn de meest stabiele gebieden die al vele miljoenen jaren bestaan. Deze gebieden hebben meestal geen significante reliëfs en schilden en platforms zijn inbegrepen. Laten we ze eens nader bekijken:
- Schilden zijn de gebieden die het centrale deel van de continenten bezetten. Ze zijn verantwoordelijk voor de oude bergketens die gedurende deze duizenden jaren zijn verlaagd en verslechterd door het proces van erosie en andere externe factoren. In deze gebieden is de sedimentlaag volledig verloren gegaan. De rotsen op het oppervlak zijn afgezet en zijn niet degenen die de vroege bergen hebben gevormd. Degenen die deze schilden hebben gevormd, hebben grote drukken en temperaturen moeten weerstaan voor hun vorming en daarom lijken ze metamorfose.
- Platformen zijn die cratonische gebieden die nog steeds de sedimentaire laag behouden. Het is gebruikelijk om deze laag licht gevouwen te zien.
Aan de andere kant vinden we de orogene bergketens. Ze zijn te vinden aan de randen van de kratons. Het zijn corticale gebieden die aan verschillende vervormingen zijn blootgesteld als gevolg van de beweging en verplaatsing van de tektonische platen. De modernste bergketens liggen verspreid langs de rand van de Stille Oceaan. Onder deze bergketens de korst is erg dik en bereikt 70 km vermeld aan het begin van het artikel.
Ik hoop dat je met deze informatie meer te weten kunt komen over de continentale korst.