Sinds Donald Trump tot president van de Verenigde Staten werd gekozen, de strijd tegen klimaatverandering is voor uw land voorbij. Volgens Donald Trump is klimaatverandering een uitvinding van de Chinezen om concurrentievermogen te winnen en daarom is het duidelijk dat de VS het Akkoord van Parijs niet langer zullen leiden.
Trump heeft alle ruimtelijke ordening afgesloten die Barack Obama en de regering van China samen maakten, leiding geven aan de onderhandelingen om de Overeenkomst van Parijs in 2015 af te sluiten. Ondanks dat Trump niet helpt in de strijd tegen klimaatverandering, zijn China en Europa bereid om door te gaan om de strijd te leiden.
Milieuprogramma's geannuleerd door Trump
De programma's die van kracht waren voordat de Trump-regering ze annuleerde, waren bedoeld om de VS in staat te stellen de doelstellingen te halen die waren gesteld toen de Overeenkomst van Parijs werd ondertekend. Een van deze doelstellingen is het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen tussen 26% en 28% in 2025 in vergelijking met 2005. De Europese commissaris voor Klimaatactie, Miguel Arias Cañete, heeft erkend dat de VS, met het uitvoerende bevel van Trump, de "belangrijkste instrumenten" mist om die doelen te bereiken.
In de strijd tegen klimaatverandering kunnen we niet langer rekenen op de steun van de Verenigde Staten, maar China en Europa zullen vooruit blijven kijken. Zowel China als Europa zullen hun vastberadenheid, doelstellingen en beleid inzake klimaatverandering niet veranderen, maar zullen doorgaan met de geplande inspanningen om de klimaatkwaliteit te verbeteren.
China en Europa inspanningen
Sinds 2013 hebben Brussel en Peking een dialoog over energie en klimaatverandering tot stilstand gebracht die ze nu opnieuw hebben geactiveerd om de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs te halen. Deze dialoog heeft tot doel de samenwerking in energietransportnetwerken te versterken, technologische innovatie, hernieuwbare energie en energie-efficiëntie te vergroten. Volgens Cañete, klimaatverandering zal een sleutelrol spelen op de jaarlijkse top tussen de EU en China die in juni in Brussel zal plaatsvinden.
China en de EU hebben ook doelen gesteld voor bezuinigingen op de Overeenkomst van Parijs, net als de bijna 200 ondertekenende landen. De reducties in broeikasgasemissies worden vanaf 2020 toegepast en zijn vrijwillig. Dat wil zeggen, elke staat stelt zijn eigen doelen. De bijdrage van China aan het terugdringen van de uitstoot is erg klein als we het vergelijken met de inspanning die de Europese Unie nastreeft. Het argument van Peking is dat ze niet behoren tot de groep westerse landen die het probleem van klimaatverandering veroorzaakten na tientallen jaren CO-uitstoot2. De inzet die de Chinezen hebben is om de maximale uitstootpiek in 2030 te kunnen bereiken en van daaruit te beginnen met het verminderen ervan.
Volgens experts zullen de maximale emissiepieken in China vóór 2030 aankomen, omdat het gebruik van steenkool steeds meer wordt opgegeven en hernieuwbare energiebronnen worden verbeterd.
De inzet van de Europese Unie
De Europese Unie heeft de hoogste klimaatdoelstelling van alle internationale inspanningen sinds de VS het Protocol van Kyoto in 2001 heeft verlaten. Europa streeft ernaar de uitstoot van broeikasgassen in 40 met 2030% verminderen ten opzichte van het niveau van 1990. Wel zijn er binnen de EU spanningen nu er wordt onderhandeld over de verdeling tussen de landen van de inspanningen en de instrumenten om de globale doelstelling te bereiken. Zweden, Duitsland en Frankrijk dringen volgens een recent Carbon Market Watch-rapport aan op ambitieuze ontwikkeling van klimaatbeleid. Terwijl een ander blok, waarvan de zichtbare kop Polen is, in de tegenovergestelde richting roeit.
China, de VS en Europa zijn verantwoordelijk voor de helft van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen. Dat is waarom zonder de moeite en hulp van de Verenigde Staten, ongeveer 15% van de wereldwijde uitstoot zou nog steeds worden uitgestoten En daarmee zou het vrij moeilijk worden om de Parijse doelstelling te halen: de broeikasgassen verminderen zodat de temperatuurstijging aan het einde van de eeuw niet meer dan 2 graden bedraagt in vergelijking met het pre-industriële niveau.