La Centraal plateau Het is de oudste reliëfeenheid op het Iberisch schiereiland en beslaat het grootste deel van het oppervlak, ongeveer 400.000 vierkante kilometer. Het is een grote appel met een gemiddelde hoogte van 600 m. Het heeft een continentaal mediterraan klimaat. Het centrale systeem verdeelt het in het Noord-Aziatische plateau en het Zuid-Aziatische plateau. Het plateau helt lichtjes af naar de Atlantische Oceaan, met een helling van 0,5%, en is bevestigd aan een bergachtige gordel die ontstond tijdens de alpiene orogenese tussen het Cenozoïcum Oligoceen en het Mioceen, wat het continentale karakter ervan accentueert.
In dit artikel gaan we je vertellen over alle kenmerken, geologie, klimaat en het belang van het centrale plateau.
Origenes
Tijdens de Precambrische periode maakte het deel uit van de Amorica Craton, gescheiden van Gondwana en zeer zuidelijke breedtegraden. Het is ontstaan uit het Hesperia-blok dat verscheen in de paleozoïsche Hercynische orogenese. Het massief werd beschadigd door erosie in het Mesozoïcum en later veranderd in het Cenozoïcum door de Alpine orogenese en de effecten van Quartaire erosie, sedimentatie en ijs.
Tijdens het Tertiair had de Alpine orogenese invloed op het oude Hesperische massief, waardoor de randen werden gewijzigd, waardoor het uiterlijk van het Galicisch-Leonese massief, de Leonese en Baskische bergen ontstond, en de plooien van de randen, zoals het Cantabrische gebergte, in het noorden, Iberia, Noordoost, Sierra Morena Bend Fault, Zuid. Deze orogenese zorgde ervoor dat de Afrikaanse plaat in botsing kwam met de Europese plaat, waardoor het Hesperian-massief werd samengedrukt en de fundamenten van de Sierra de Toledo en het centrale systeem werden vernietigd.
Bovendien leunden de overblijfselen van het massief naar het westen en ondergingen vervolgens afzettingsprocessen die overvloediger waren in het noordelijke subplateau en het oostelijke subplateau in het zuiden, met rivieren die hun oorsprong vinden in het Iberische systeem. Het afzettingsproces is groter aan de oostkant, terwijl het harde, kristallijne moedermateriaal van het Hesperia-massief duidelijker is aan de westelijke kant.
Bestaande uit kleiachtig Spanje, de oostelijke helft van het Noord-Aziatische plateau en het oostelijke derde deel van het Zuid-Aziatische plateau, valt het plateau samen met de bovenloop van de rivieren de Taag en de Guadiana. Aan de andere kant maakt het deel uit van het Spaanse kiezelhoudende, centrale systeem en het grootste deel van het westelijke deel van het Zuid-Aziatische plateau.
Kenmerken van het centrale plateau
Het centrale plateau is een uitgestrekt plateau op het Iberisch schiereiland, omgeven door bergen die deze geografische eenheid duidelijk vormen en scheiden van de rest van het grondgebied. De bergen die met de klok mee aan het Plateau grenzen zijn: Galicië-León, Cantabrisch, Baskisch, Iberisch systeem, Betic-systeem en Sierra Morena. Er zijn andere bergen op het plateau zelf: het belangrijkste is het centrale systeem, dat het plateau in twee helften verdeelt: het Zuid-Aziatische plateau en het Noord-Aziatische plateau. Montes de Toledo verdeelt de Meseta Sur ook in twee helften: de Valle del Tajo en de Valle del Guadiana. Buiten deze twee bergen zijn er slechts zeer kleine hooglanden of heuvels in Meseta, hoewel het meestal een uitgestrekte vlakte is.
Het plateau helt iets naar het westen af, wat betekent dat de waterwegen die er doorheen lopen grotendeels uitmonden in de Atlantische Oceaan. De belangrijkste rivieren die het plateau doorkruisen zijn: Duero, Tajo en Guadiana, en hun talrijke zijrivieren. Aan de Middellandse Zee moeten Júcar en Segura op het Zuid-Aziatische plateau worden genoemd.
Klimaat van het centrale plateau
De buitengewone hoogte van de Meseta is de reden voor het bestaan van het hele continentale mediterrane klimaat. De belangrijkste factoren in dit verband zijn: strenge winters, hete zomers, zomerse droogtes, grillige regenval, drastische temperatuurschommelingen en aanzienlijke droogtes. Deze kenmerken zijn het resultaat van onderlinge relaties tussen een aantal geografische factoren en andere dynamische factoren, zoals de breedtegraad, de locatie van de regio op het Iberisch schiereiland, het terreinontwerp en de hoogte.
Door continentale invloeden zijn de temperaturen extreem extreem en is de jaarlijkse thermische amplitude (het verschil tussen de gemiddelde temperatuur van de koudste en warmste maanden) erg hoog, meestal tussen 18 en 20 °C. In juli is de gemiddelde maandtemperatuur in het grootste deel van de regio hoger dan 24°C.
De winter is echter koud, de gemiddelde temperatuur in januari is in sommige gebieden zelfs lager dan 2℃, en er is frequente vorst in de winter, zelfs in het vroege voorjaar en de late herfst. Het noordelijke plateau en de provincie Guadalajara zijn zonder twijfel de koudste vlakke gebieden van Spanje. De minimumtemperaturen in de winter bereiken meestal negatieve waarden, tot -21 °C. 7
Hoewel de regenval per regio verschilt, bereik tussen 300 en 600 mm gedurende het grootste deel van het jaar, frequenter in de lente en de herfst, en zeer zeldzaam in de zomer (bijna altijd in de vorm van stormen). Om al deze redenen kan het grootste deel van de Meseta worden opgenomen in wat "Droog Spanje" wordt genoemd.
verlichten
De rivieren zijn de belangrijkste vormgevers geweest omdat ze deze oppervlakken, afkomstig uit de valleien, diep doorsnijden. De getuigenheuvels (ook wel knopen, motes of alcores genoemd) met conische of frustoconische profielen ontstaan als gevolg van de erosieprocessen die inwerken op deze reeks horizontale formaties en, uiteindelijk, als gevolg van anatomische ongelijkheden, als gevolg van de degradatie van we stopten.
Hoewel deze ronde heuvels meestal worden afgedekt door paramokalksteen die de lagere mergel beschermen, zijn soms de kalkhoudende formaties verwijderd, zodat slechts enkele kalkstenen en keien in hun bovenste lagen achterblijven. Het oplosproces van kalksteen produceert onoplosbare residuen. Als gevolg hiervan worden ontkalkte kleiafzettingen gevormd (inclusief kalksteenblokken en hoekstenen), terra rossa, die de algemene bekleding van kalkhoudende formaties vormen.
In het oosten bestaan de formaties uit grove klei en zijn de conglomeraat- en kalksteenafzettingen niet erg dik. Erosie is diep verankerd in deze structuur en vormt kalkhoudende of conglomeraatplatforms die op verschillende hoogtes uitsteken, het is een reliëf van geïsoleerde heuvels, structurele platforms, wielen op vlakke ondergronden, kortom, het is een meer dan wilde variatie aan reliëf. De verbinding van het reliëf van de rand van het bassin met de woestijn is de depressie van zacht golvende geërodeerde vlaktes, gevormd uit klei die gemakkelijker te ontmantelen is.
In het noorden zijn de Mioceen-klei bedekt met klastische lagen uit de Cordillera Cantábrica. Een deken van kiezels, grind en zand van ongeveer vier meter dik beschermt ook het zwakke materiaal eronder. De rivieren van het Cantabrische gebergte en het centrale systeem zijn diep ingebed in de sedimenten en vormen brede valleien, waarvan de kruising met de Ranaguet opvalt. Deze vlakke en verhoogde reliëfs (900-1000 m) worden rañas heidevelden genoemd en komen ook veel voor in de Sierra de Toledo. Waar de paramo de rañas verdwenen, werden reliëfs van heuvels, heuvels en heuvels gevormd, de randen van de valleien waren steil, met landingen, ravijnen en ravijnen.
Ik hoop dat je met deze informatie meer te weten kunt komen over het Centrale Plateau en zijn kenmerken