Brinicle of vinger van de dood, de cycloon van de zee

Als je ooit de kans hebt gehad om naar een plek te reizen die zo koud is als het Antarctische continent, en als je in de wateren durft te komen, wees dan heel voorzichtig. U zult waarschijnlijk zeecyclonen tegenkomen, die bekend staan ​​onder de naam pekel, of arm des doods.

Het is een spectaculaire weergave van de natuur, misschien wel de meest verrassende van alle soorten die in de oceanen voorkomen. Wil je weten hoe het tot stand komt?

Op planeet Aarde is nog niet alles ontdekt, en in feite was pas in 1960 bekend dat het brinicle echt bestond, en in 2011 werd het voor het eerst in time-lapse gefilmd. Maar wat is het? Welnu, dit merkwaardige fenomeen is eigenlijk een ijsstalactiet die zich vormt in de wateren van Antarctica als gevolg van het temperatuurverschil zowel aan het oppervlak (dat is ongeveer -20 ºC) als in de diepte (van - 2 ° C). Zo komt de stroming van zout water, waarvan de temperatuur enkele graden onder nul is, in contact met het oceaanwater, dat warmer is, en zo wordt de ijsstalactiet gevormd.

In eerste instantie doet het sterk denken aan een holle buis van ijs die naar beneden groeit. Binnenin is er een water dat is extreem koud en dat het een hoge zoutconcentratie heeft, dat zich ophoopt in de kanalen. In deze fase is het een fragiele formatie, aangezien de wanden dun zijn en het zout moet "voeden" om verder te groeien. Om dit te laten gebeuren, moeten de voorwaarden echter als volgt zijn:

• Het water rond de buis moet een beetje zijn minder zoutoplossing dan degene die erin zit.
• water het kan niet te diep zijn.
• Het water in de omgeving moet worden onderhouden kalmte.

Als de omstandigheden goed zijn, kun je de bodem bereiken en een heel eind bergafwaarts gaan. Ondertussen zal het een web van ijs achterlaten dat zal doen waar het het beste in is: alles op zijn pad bevriezen, of het nu sterren of zee-egels zijn, vissen, krabben ... wat dan ook. Anders gewoon zal vervagen.

Bovendien is de "arm" zo koud en zo dicht dat hij naarmate hij voortschrijdt zijn stabiliteit niet verliest, zodat hij zijn vorm behoudt en zelfs in omvang toeneemt wanneer hij de zee ingaat, aangezien hij een isolerende laag heeft die wordt gevormd door de straal van koud zout water stroomt naar beneden. Deze laag zorgt ervoor dat het niet opwarmt, waardoor het blijft dalen en er meer ijs ontstaat. Dit komt doordat zout ervoor zorgt dat het vriespunt daalt… meer. Het brinicle wordt dus sterker, indien mogelijk verrassender.

Het is een feit dat het zout, terwijl het pekel blijft bevriezen, uit deze formatie komt, waardoor het omringende water zouter wordt. We zouden kunnen zeggen, en we zouden ons niet vergissen, dat dit fenomeen "zich voedt" met zout, dus keer op keer zou de cyclus hervatten ... totdat er significante veranderingen waren in de temperatuur of diepte van de oceaan.

De grootte van het brinicle is beperkt. Het hangt af van het water dat het omringt, de diepte van het water en de groei van het ijs dat het een of het ander heeft. Het is in ieder geval indrukwekkend.

Deze formatie werd voor het eerst gefilmd in 2011, op het eiland Razorback, in Antarctica, door Kathryn Jeffs en camera's Hugh Miller en Doug Anderson voor de BBC. De zeetemperatuur lag rond de -2ºC, maar ze durfden te duiken met de juiste kleding, en hun moed werd ongetwijfeld beloond met kracht. record een van de meest ongelooflijke natuurverschijnselen op aarde, met name in de bevroren zee van een plek zo indrukwekkend als Antarctica.

Dus onder het met ijs bedekte oppervlak waar ijsberen, zeeleeuwen, pinguïns en andere dieren hun dagelijkse routine doorlopen op zoek naar iets te eten, komen stralen ijskoud water in contact met een zee die, als nou het is erg koud het is heet genoeg om zogenaamde zeecyclonen te vormen, beter bekend onder de naam brinicle of vinger van de dood.

We hebben nog veel te leren van de natuur, en het is waarschijnlijk dat ze nog meer dan één verrassing voor ons in petto heeft. Het is niet bekend wanneer de mens zo'n show weer zal zien, wel is bekend dat wanneer hij dat doet, zal weer verbazen.

Wat denk je? Interessant toch? Het brikeltje gaat snel vooruit en sleept alles mee wat het vindt. Dus als je ooit de kans krijgt om er een van dichtbij te zien, geniet ervan ... maar van een afstand, voor het geval dat.