Als we het in de geologie hebben over de structuur en samenstelling van de aardkorst, is het onvermijdelijk om over de plooien te praten. Plooien zijn de meest voorkomende structuren die alle geologische materialen aantasten. De bekendste zijn de anticline en syncline. Om deze reden gaan we dit hele artikel wijden aan het praten over de belangrijke structuren die verschillende soorten vouwen hebben en hun kenmerken.
Als je meer wilt weten over de anticline en syncline fold, dan is dit jouw post.
Wat zijn plooien
De plooien zijn niets meer dan structuren die ontstaan als gevolg van de vervorming van geologische materialen. Het is belangrijk om toe te voegen dat deze materiaalplooien geen breuk veroorzaken. Deze geologische structuren worden gevormd door een plastische vervorming die erdoorheen wordt gevormd de druk van sommige tektonische spanningen, zowel compressie als expansie.
Als we ons alles herinneren wat met Tektonische platen we kunnen zien dat de aardkorst bestaat uit verschillende tektonische platen en dat ze niet gefixeerd zijn. Er zijn de oproepen convectiestromen van de mantel waardoor de platen continu bewegen en dit is de reden waarom de continenten continu in beweging zijn. Daarom worden de plooien gevormd dankzij het bestaan van verschillende materialen met een plastisch of vervormbaar gedrag zoals sedimentair gesteente.
Delen van een vouw
Elke vouw heeft verschillende belangrijke onderdelen om te analyseren. De flanken zijn de zijvlakken die de vouw vormen. Er zijn 2 flanken nodig om een vouw te vormen. Dit onderdeel kan worden geïnterpreteerd terwijl u het oppervlak volgt waar de materialen zijn gestratificeerd.
Een ander deel van een vouw is de as of het scharnier en het is de lijn die overeenkomt met de massieve kromming van de vouw en wordt gevormd door de kruising tussen de flanken en de verschillende lagen of gelaagdheid. Het axiale vlak is een ander deel van een vouw en wordt gevormd door de verbinding tussen lijnen van de assen van elke laag van de vouw. Afhankelijk van het axiale vlak van elke vouw, heeft deze verschillende hellingshoeken.
Classificatie van plooien
Nu gaan we het hebben over de verschillende soorten vouwen op basis van hun samenstelling en vorm. Er zijn verschillende manieren om de vouwen te classificeren en de meest voorkomende zijn degene die verband houden met de manier waarop de belangrijkste elementen zijn georiënteerd. Het axiale vlak, de as en de hoek tussen de flanken maken het verschil tussen het ene type vouw en het andere.
De eerste classificatie die we hebben, is volgens de vorm. Deze classificatie is onderverdeeld in: anticline en synclinale vouw. Er is ook de symmetrische vouw. De tweede classificatie is gebaseerd op de dip van het axiale vlak: hier hebben we de hellende, omgekeerde en liggende vouw. Volgens de as van de vouw hebben we de cilindrische en conische.
Een andere niet zo vaak gebruikte classificaties zijn die waarbij de hoek tussen de ledematen wordt gebruikt. Hier hebben we de volgende plooien:
- Zwak gebogen, interlimbale hoek groter dan 120 °
- Open vouw, interlimbale hoek 70 ° tot 120 °
- Gesloten vouw, tussenhoek van 30 ° tot 70 °
- Smalle vouw, tussenhoek van 10 ° tot 30 °
- Isoclinale vouw, interlimbale hoek = 0 °
Anticline en syncline
De anticline-vouw wordt gekenmerkt door een convexe vorm naar boven toe. Dit komt doordat de jongere materialen waaruit de vouw bestaat zich bovenaan bevinden, terwijl de oudere de kern vormen. Er zijn momenten dat we de ouderdom van de materialen niet kunnen weten en in deze gevallen is het beter om deze structuur te noemen als antiform.
Aan de andere kant hebben we de synclinale vouw. Het belangrijkste kenmerk is dat het naar boven toe concaaf is. Dit komt doordat de jongste materialen in de kern zitten, terwijl de oudere de bodem vormen. Op dezelfde manier als bij de anticlinevouw, als we niet weten hoe oud de materialen zijn, is het beter om deze structuur te noemen als vormloos.
Wanneer we een type vouw classificeren volgens de dip van het axiale vlak, moeten we rekening houden met het type hoek dat we hebben. In deze gevallen vinden we symmetrische, hellende, omgekeerde en liggende plooien. Al deze vouwen hebben een bereik van 0 graden tot 90 graden.
Symmetrische vouwen zijn die waarbij de hoek gevormd door het axiale vlak aan beide zijden gelijk is. In dit geval is de hoek die het maakt met het axiale vlak verticaal. Het andere type vouw is zodanig hellend dat een van de flanken een grotere hellingshoek heeft ten opzichte van de andere.
Morfologie van de anticline en synclinale vouw
We gaan de anticline-vouw beschrijven. Het heeft een midden met een symmetrische as. De twee zijden van de anticline laten verschillende kantelrichtingen zien. De lagen leunen voor altijd naar de flanken. Van het centrum naar de flanken neemt de manteo geleidelijk toe. De manteo in het midden is echter kleiner of nul.
We gaan verder met het beschrijven van de synclinale vouw. Het centrum is een symmetrieas. De twee zijden van de syncline laten verschillende kantelrichtingen zien. De lagen van het interieur leunen altijd naar de kern. De manteo is in dit geval ook nul. De jongste lagen ontstaan in het midden en de oudste blijven van de flanken.
Om deze vouwen in de geologische kaarten te kunnen zien, is het net zo eenvoudig als het identificeren van de symmetrische herhaling van de materialen ten opzichte van een centrale as. Dit is het snijpunt van het axiale vlak met het topografische oppervlak. Bij deze symmetrische herhaling van materialen moeten we geen rekening houden met de ontsluiting van de materialen. Dit komt door de krasheid en oppervlaktedikte van de materialen Het hangt af van de mate van dip die de materialen hebben en het oppervlak waarop we ons bevinden.
Zoals je kunt zien, is de hele kwestie van vouwen iets heel ingewikkelds. Ik hoop dat ik heb geholpen om de anticline en synclinevouwen op een geologische kaart te identificeren.