Mars en de aarde
De week dat NASA een video aan het publiek publiceerde die de klimatologische geschiedenis van Mars het loont de moeite om een paar regels te wijden aan de evolutie van de naburige "rode" planeet. We weten uit de uitgevoerde studies, de gemaakte beelden en de monsters genomen door de verschillende ruimte-expedities dat de klimatologische evolutie ervan het meest lijkt op de aarde in het hele zonnestelsel.
Aan de hand van de kenmerken van Mars die met een telescoop vanaf de aarde waarneembaar zijn, kunnen we een atmosfeer met witte wolken benadrukken, hoewel niet zo uitgebreid als op aarde, seizoensveranderingen die sterk lijken op die op aarde, 24-urige dagen, het genereren van zandstormen en de bestaan van ijskappen op de polen die in de winter groeien. Ziet er bekend uit, toch?
Vanwege de zeer lage druk en temperatuuromstandigheden zou het bestaan van vloeibaar water op het oppervlak bijna onmogelijk zijn, wat Mars laat zien als een woestijnplaneet met een dunne atmosfeer van CO2. In tegenstelling daarmee heeft de geologie van Mars met onder meer een groot aantal kraters, vulkanen en canyons ons laten zien als een van de meest complete in het zonnestelsel.
Door de gevonden rotsachtige en geomorfologische formaties kan een reconstructie van de evolutie worden gemaakt. Er zijn afvoerkanalen waargenomen in sommige kraters, vergelijkbaar met die op aarde als gevolg van erosie geproduceerd door rivieren en beken, wat wijst op de continue circulatie van een vloeistof op het oppervlak die deze erosie veroorzaakte, vrijwel zeker water. vloeistof.
De meeste van deze kanalen lijken verband te houden met oude kraters, wat ons doet denken dat het klimaat dat het bestaan van vloeibaar water op het oppervlak mogelijk maakte, zich ontwikkelde aan het begin van de geschiedenis van de planeet. Een logische verklaring zou het bestaan zijn van een oude atmosfeer die dichter is dan de huidige, met een groter broeikaseffect dat de temperatuur zou verhogen.
Martiaanse geomorfologie
Deze atmosfeer kan niet alleen uit CO2 bestaan, aangezien berekeningen uitwijzen dat wanneer de hoeveelheid van dit gas in de atmosfeer een druk van meer dan 2,5 bar genereert, het condenseert. Een atmosfeer met deze eigenschappen zou niet bereiken dat de oppervlaktetemperatuur hoger was dan 220 ° K, ruim onder 273 ° C, de stabiliteitstemperatuur van water. En daarom was er geen vloeibaar water.
In het jongere terrein zien we de overloopkanalen, grote constructies van tientallen kilometers breed en honderden kilometers lang, beginnend in ingestorte delen van het terrein. Het houdt verband met catastrofale en onmiddellijke waterstromen die in de ondergrond zijn opgeslagen en naar de oppervlakte komen. Een groot deel van al dit oppervlaktewater zou door verdamping in de atmosfeer terechtkomen, waardoor de druk en de temperatuur toenemen als gevolg van het broeikaseffect van waterdamp, waarbij ook het bevroren water en de CO2 vrijkomen die in de bodem van Mars aanwezig zijn.
Dit zou de wereldwijde klimaatverandering versnellen die zou kunnen leiden tot de vorming van een oceaan in de laaglanden van het noordelijk halfrond, samen met uitgestrekte poolijskappen. De oceanen zouden later misschien verloren gaan door infiltratie in de ondergrond, en de planeet zou terugkeren naar een klimaat "vergelijkbaar" met het huidige klimaat.
Deze overloopkanalen waar we het over hadden, verschijnen in verschillende afleveringen in de geschiedenis van de planeet, maar allemaal later naar de oude kraters die werden geproduceerd in de bekende als Groot weerbombardement. Daarom leiden we af dat stadia van een koud en woestijnklimaat zoals het huidige, afgewisseld met plotselinge periodes van warmer klimaat en het bestaan van grote watermassa's op het noordelijk halfrond, cyclisch zijn herhaald door de geschiedenis van de planeet.
Meer informatie: Leven op Mars, meer bewijs dat deze mogelijkheid aantoont, Komeet 'Siding Spring' gaat richting Mars