Een van de weinige praktisch maagdelijke plaatsen op de planeet, de Kaap Hoorn van Chili, dat in 2005 door Unesco tot Werelderfgoed werd verklaard, is de nieuwe schildwacht van klimaatverandering geworden.
In een gebied waar bijna geen menselijke activiteit is, waar geen vervuiling is en het ook ver verwijderd is van industriële emissies, leefden in deze uithoek van de wereld de flora en fauna hun leven zonder zich ergens zorgen over te maken, tot nu toe.
Op het zuidelijkste puntje van het Amerikaanse continent we kunnen enkele van de schoonste wateren en enkele van de meest levende groene bossen ter wereld vinden. Een gebied dat voorlopig is ontsnapt aan de snelle groei van de menselijke bevolking. Hier heeft Ricardo Rozzi, bioloog en directeur van het Biocultural Subantarctic Conservation Program, zijn laboratorium.
Een natuurlijk laboratorium, want zoals hij zelf zei tegen een groep journalisten die hem vergezelden om de Biosfeerreservaat Cabo de Hornos, »dit is een Jurasic Park voor het noordelijk halfrond». Maar ook deze landschappen beginnen te lijden onder de gevolgen van klimaatverandering.
De temperaturen overschrijden geleidelijk het gemiddelde van 6ºC in deze regio, waardoor de levenscyclus van waterinsecten, zoals zwarte vliegen, is vergevorderd. Naarmate deze plek warmer wordt, versnelt het metabolisme van sommige soorten, waardoor hun levenscyclus wordt verkort. Dit heeft op zijn beurt gevolgen voor het ecosysteem, met name trekvogels, die er tijdens het broedseizoen van sommige insecten naartoe gingen om te eten en die nu merken dat ze geen voedsel beschikbaar hebben.
Aan de andere kant, hoewel het een beschermd gebied is, Onderzoekers weten niet of het bestand zal zijn tegen de invasie van soorten die uit het noorden komen.