De Pine Island-gletsjer, gelegen op de Antarctische gletsjer, is een van de twee meest onstabiele gletsjers. Het is de grootste gletsjerdam in het gebied, en 23 september leed een grote breuk. 267 vierkante kilometer oppervlakte werd losgemaakt, ongeveer 4 keer zo groot als Manhattan. Volgens Stef Lhermitte, hoogleraar Geoscience and Remote Measurement aan de Technische Universiteit van Delft, leek de gigantische ijsberg later in meerdere ijseilanden te breken nadat hij op drift was door de Antarctische Oceaan.
De gebeurtenis is het resultaat van een interne ineenstorting van de gletsjer. Pine Island is een van de twee gletsjers die volgens onderzoekers vatbaarder zijn voor snelle achteruitgang, waardoor meer ijs vanuit de laag naar de oceaan wordt gebracht. Elk jaar verliest de gletsjer 45.000 miljoen ton ijs. Sinds 2009 zijn er al twee enorme aardverschuivingen van deze gletsjer. Een in 2013 en een in 2015. Het is ook verantwoordelijk voor een kwart van de totale dooi op Antarctica.
Wat kun je verwachten van al deze dooi?
De onderzoekers waarschuwen al maanden voor het risico van een aardverschuiving zoals die zich heeft voorgedaan. Het smelten van de gletsjer zou de kusten over de hele wereld kunnen overstromen. Gezien het feit dat de Zuidpool, Antarctica, bevat 90% van het ijs ter wereld, naast 70% van het "zoete water" op aarde, wordt dat geschat de volledige dooi zou het zeeniveau met 61 meter doen stijgen. Onnodig te zeggen dat dat een catastrofe zou zijn.
Het kan niet van de ene op de andere dag gebeuren. De dooi is geleidelijk maar continu, het stopt niet. Het hele jaar door vriest het in het koude seizoen en in het warme seizoen ontdooit het. Het probleem is dat het ontdooit meer dan het ijs dat het produceert, en stopt niet meer, waardoor we evenementen zoals het nieuws bij de hand hebben. Het feit is dat de opwarming van de aarde rechtstreeks van invloed is, en hoewel de gemiddelde temperatuur van Antarctica -37 ° C is, is de dooi niet alleen geleidelijk, maar wordt hij ook steeds progressiever.
Afgezien van de implicaties die dit kan hebben in de stijging van de zeespiegel, houdt het daar niet op. Het zou de oceanische waterstromingen veranderen, wat van invloed is op wat bekend staat als de 'zeetransportband'.
De zeetransportband loopt gevaar
Deze grote gordel is een grote stroom van de wateren van de oceanen die oefent een herverdeling van temperaturen uit. Koud water gaat naar de evenaar, waar het opwarmt. Hoe hoger de temperatuur, hoe minder gewicht het heeft en hoe hoger het water in deze stroom stroomt. Hoe lager de temperatuur, hoe lager het reist. Deze temperatuurverandering draagt ook bij aan het leven in de oceanen, en dat bepaalde landgebieden bepaalde klimaten kunnen genieten.
Met het totale smelten van de polen verdwijnt de zeetransportbandceriumoxide. De stromingen zouden worden beïnvloed, en zelfs de wind. Een van de eerste gevolgen die zou optreden als het zou stoppen, zou zijn om te zien hoe koralen afsterven. Het belang dat ze hebben in grote mariene ecosystemen zou een verwoestende impact hebben op het leven. Het zou het resultaat zijn van het domino-effect, aangezien koralen de basis vormen van leven voor veel andere organismen, en zelfs van symbiose met andere organismen. De marge die ze hebben om zich aan te passen aan temperatuurveranderingen is erg klein. Hun leefgebied schommelt dus altijd tussen een watertemperatuur van minimaal 20ºC en maximaal 30ºC.
Het zou niet de eerste keer zijn dat het gebeurt, en hier worden veel debatten geopend over de vraag of dit het effect is van de opwarming van de aarde veroorzaakt door de mens, of van de eigen cyclus van de planeet. De laatste keer dat er gegevens van dit fenomeen zijn, was 13.000 jaar geleden. Uiteindelijk kan het de eigen cyclus van de planeet zijn en dat menselijke wezens deze hebben versneld en hun sporen hebben nagelaten. Hoe dan ook, iets dat bekend is, is dat de mens de hele wereld beïnvloedt. Er zijn steeds minder discussies ondanks zoveel bewijs.