Stundum erum við að skrifa um sólin, jörðin og tunglið, og eftir því samhengi sem við erum að gera það verðum við að nota hástafi eða ekki. Það eru tímar þegar kennarar telja stafsetningarvillur og aðrir ekki.
Hvenær ættum við að nota stóran staf til að vísa til þessara þátta og hvers vegna?
Sól, jörð og tungl
Í stjarnfræðilegu samhengi, tunglið verður að vera stórt eins og sólin eða jörðin, þar sem við vísum til þessara þátta sem nafngreindra nafna á viðkomandi hlutum. Hins vegar skrifum við þessa þætti í lágstöfum, þegar við vísum til stjarnanna sjálfra eða til afleiddra eða myndlíkinga nota.
Það eru samhengi þar sem ekki þarf að fjármagna þau. Til dæmis, í setningunni „Ég fer á ströndina í sólbaði,“ er ekki nauðsynlegt að orðið „sól“ sé stórt þar sem við erum ekki að vísa til sólar sem einkennandi heiti. Hins vegar, í setningunni „reikistjörnurnar snúast um sólina“, er nauðsynlegt að hún sé hástöfuð, þar sem við vísum til sólarinnar sem nafn.
Önnur samhengi sem ekki eru stjarnfræðileg
Utan þessara stjarnfræðilegu samhengis, bæði í beinni notkun og í afleiddum eða myndlíkingum, þau eru skrifuð með lágstöfum í öllu eðlilegu lagi. Þessi tilmæli eiga sérstaklega við orðtök eins og sólbað, sól rís, vertu sól, fullt tungl, nýtt tungl, tunglsljós, brúðkaupsferð, biðjið um tunglið, óarfa jarðarinnar og önnur svipuð, þar sem enginn hápunktur eins og gæsalappir eða skáletrun er nauðsynlegur. Jörð er alltaf skrifuð með lágstöfum þegar hún vísar til jarðar: "Flugvélin gæti lent."
Sem ályktun getum við sagt að í stjarnfræðilegu tilliti séu sól, jörð og tungl skrifuð hástöfum vegna þess að það er eins og þau væru nöfn þeirra. Það er eins og að setja eigið nafn í lágstaf. Með þessum hætti munum við ekki gera mistök aftur þegar við skrifum þau.
Vertu fyrstur til að tjá