Ata agora tratamos de nubes cuxas dimensións se estendían principalmente en extensión horizontal pero esta vez abordamos o nubes en desenvolvemento vertical e imos comezar cun dos dous xéneros que se poden clasificar así, falamos do Cumulus.
Os cúmulos son nubes illadas, xeralmente densas e con contornos ben definidos, que se desenvolven verticalmente en forma de baches, cúpulas ou torres, e cuxas copas convexas a miúdo se asemellan a unha coliflor. As partes iluminadas polo sol destas nubes son brancas brillantes; a súa base é escura e horizontal. Ás veces aparecen arrincadas polo vento.
Están formados principalmente por gotas de auga ou cristais de xeo naquelas partes da nube que, debido á súa altitude, están a temperaturas inferiores a 0º C. Poden conter pingas de auga superenfriada. Desenvólvense cando se producen correntes convectivas causada polo quecemento desigual do aire sobre a superficie terrestre. Ao ascender, este aire condénsase nunha nube e crecerá dependendo do grao de inestabilidade do aire que exista nese momento.
Os cúmulos de tempo xusto medran no verán dende o mediodía ata o solpor, cando se disipan. Se hai un certo grao de inestabilidade poden progresar Cumulus congestus e no seu caso converterse en Cumulonimbus, con chuvascos e tormentas. Non se deben confundir con o estratocúmulo, nin co Cumulonimbus.
Contrastan perfectamente co azul do ceo debido á súa gran densidade que os fai parecer brancos e brillantes. Pola mesma razón as bases aparecerán escuras ou negras. Debería usar o Filtro polarizador para o máximo contraste entre nubes e ceo, así como axustar o foco aos golpes.
Diferéncianse catro especies (Cumulus humilis, Cumulus mediocris, Cumulus congestus e Cumulus fractus) e unha variedade (Cumulus radiatus).
Fonte - AEMET
Máis información - O estrato, O estratocúmulo
Sexa o primeiro en opinar sobre